Twee jaar geleden was er al een EP waarop Goren zijn talent etaleerde, de knaap uit New York was toen nauwelijks  veertien jaar. De eerste helft van zijn volwaardige debuut is gevuld met materiaal uit die EP. Nummers als het energieke Stop, een knap opgebouwd  Save My Soul situeren zich in het ondertussen toch al  meer dan verzadigd bluesrocksegement en het resultaat is niet meteen wereldschokkend te noemen. Opmerkelijker is het hoe de opnamesessies tot stand kwamen. Goren beperkt zich niet tot gitaar, nagenoeg in zijn eentje vult hij de integrale instrumentatie in. Bovendien getuigen de zangpartijen voor iemand zijn leeftijd van ongehoorde maturiteit.

Dat hij verder kijkt dan de gebruikelijke gitaarkunstjes van het bluesrockgenre is eveneens een pluspunt maar niet echt verwonderlijk voor iemand die nog voor zijn tienerjaren de muziek van  Thelonious Monk en Oscar Peterson en andere jazz helden apprecieerde. Als hij op zijn achtste in het zuiden van Californië  terecht komt laat een video met een onderonsje van B.B King, Albert Collins,  en blanke adepten als Jeff Beck en Eric Clapton. Terwijl hij zich muzikaal verder ontwikkeld komen daar nog invloeden van  Donny Hathaway  en Stevie Wonder bij.

Invloeden die Goren verwerkt in een mengsel van soul en pop zoals  Can’t Live Like This en in een eigenzinnige, lang uitgesponnen live-uitvoering van Bill Withers  Ain’t No Sunshine, toont Goren zich een onvermoeibare snarenvreter. Ook gereputeerde muzikanten merken het talent van de jonge knaap op. De andere cover, de Doors klassieker Light My Fire, kwam met hulp van de ondertussen betreurde Ray Manzarek tot stand en het funky You Gotta Learn werd onder hoede van de vermaarde producer Eddie Kramer (Hendrix, NRBQ Kiss …) ingeblikt . Als het erop aan komt doet Ray Goren lekker zijn eigen ding zoals in het door inventieve basloopjes  gelanceerde Song For Me onthult .