Na een handvol EP’s brengt de zesentwintigjarige Franse singer-songwriter Raoul Vignal zijn debuut uit. The Silver Veil is een knap album waarop singer-songwriter, folk en knappe fingerpicking elkaar vinden.

Vignal kunnen we situeren als een folkie die zich in de eerste plaats van een akoestische gitaar bedient. Met zijn knappe, delicate fingerpickingtechnieken en alternatieve tunings weet hij een authentiek folkgeluid neer te zetten, dat hij verruimt door zich te omringen met een fluitspeler (Bernard Vignal) en een polyvalent talent als Pierre Hughues Hadacek (drums, percussie, piano).

Soberheid en zuiverheid zijn de kernwoorden van dit in de Berlijnse Klangbild studio’s opgenomen album. Met zijn muziek plaatst hij zichzelf in een zekere traditie waarin het kwetsbare van Nick Drake, Benoit Pioulard, José Gonzalez of zelfs een labelgenoot als Micah P Hinson een referentiepunt zijn. Net als hen teert Vignal, die alle teksten en muziek schreef, immers sterk op nostalgie. Vignal buigt op een folktraditie, maar tracht die in zekere zin te moderniseren. Anderzijds is het album ook een weergave van zijn ervaringen on the road.

Een van de uithangborden van het album is de aardige single Hazy Days, waarvan de video opgenomen werd in de natuurrijke omgeving van zijn thuisbasis Lyon. Die opent het album en zorgt ervoor dat je meteen in de sfeer zit die Vignal tracht te schetsen. Delicate, dromerige gitaartokkels en een zijdezachte stem zijn de basisingrediënten.

Zijn songs verrijken doet hij met lichte percussie en fluit, zoals tijdens het wat donkere Mine. Op die manier weet hij zijn materiaal van een eigen stempel te voorzien. Het tempo ligt niet bijzonder hoog, maar met songs als het eerder statische, verhalende One weet hij eigen accenten (bv. hamerende drumslagen) te leggen.

Sommige songs zoals Under The Same Sky zijn erg minimaal en redelijk kaal, al kan dat soms ook erg behagen. Vignal heeft zeer duidelijk een gevoel voor goed in het oor liggende melodieën en harmonie en speelt die kracht dan ook ten volle uit. Verder voel je ook aan dat het materiaal een zekere donkerte, onder meer tijdens het rond een aardig, flamencoachtig gitaarmotief ontvouwend Side By Side, in zich draagt.

Desgevallend zou je in de marge kunnen optekenen dat het album erg binnen eenzelfde kale, naakte sfeer en geluidspatroon ligt. Relatief weinig variatie qua sfeerzetting, zo zou je kunnen stellen. Daar staat tegenover dat Vignal zijn songs beknopt houdt en vooral een erg consistent album maakt. Geen dieptepunten dus, alleen maar hoogtepunten, zoals onder meer te horen is tijdens de titeltrack en Shadows.

The Silver Veil loont de moeite, zeker voor muziekfans die houden van authentieke roots en folk. We horen alvast een jong en nog volop ontluikend talent. Dit is een rootsy folkalbum waar je volop van kan genieten. Bless You, Raoul Vignal.