De afgelopen jaren manifesteerde Pierce Edens zich met The Dirty Work als een getormenteerde brulboei met agressief, rockende bluegrass die verder bouwt op een uit de jeugdjaren stammende fascinatie voor punk en grunge. De Appalachen roots zijn niet te verloochenen als je opgroeit in North Carolina  maar geraakten bij Edens & The Dirty Work wel eens ondergesneeuwd door een niet van bombast gespeende benadering.

Het vijfde werkstuk dat Edens samen met snarenman Kevin Reese en percussionist Matthew Nelson die sporadisch pianobijdragen aflevert, toont een enigszins genuanceerde aanpak. De intensiteit en drive  blijven evenwel overeind in het door het hecht en strak samenspel gekenmerkte uptempowerk waarbij Edens ritmische gitaarwerk wordt gecomplementeerd door de breed uitwaaierende interventies van Reese die naast elektrische gitaarbanjo en mandoline bepoteld. Tussen de  gelaagde krachtig opgebouwde opener Siren tot aan het akoestische It’s Alright, It’s Alright beleven we een bij momenten hallucinante muzikale trip.

Edens ongemeen rauwe, geëmotioneerde voordracht maakt de morbiede verhalen als The Devil There Too en The Body nog aangrijpender. De onderhuidse, dreigende spanning of desolate sfeer blijft ook in meer ingetogen momenten als Further Down aanwezig of het mooie, geheel akoestische The Bells Of Marshall en The Bonfire overeind.

Met zo’n ruige uitgerafelde strot is de verleiding groot om even in het repertoire van Tom Waits te duiken en dat gebeurt met het van Heartattack and Vine afkomstige Mr.Siegal, dat in een drastisch ingekorte versie naadloos aan het compromisloos uitgebraakte I Can’t Sleep gekoppeld wordt.

Voor het overige blijft Pierce Edens geheel zichzelf op Stripped Down Gussied Up, of dat nu meteen een garantie voor een ongestoorde nachtrust moeten we nog ondervinden.