Nadat Justin Vernon voor het solopad kiest als Bon Iver, gaan de bij  Vernons band residerende Phil Cook en zijn broer Brad verder met Megafaun, een muzikaal avontuur waaraan vijf jaar geleden een einde komt. Phil zet vervolgens zijn eigen persoonlijke muzikale koers uit. Op Southland Mission komt naast zijn veelzijdigheid als multi-instrumentalist zijn voorliefde voor de Amerikaanse muzikale wortels uitgebreid aan bod.

Vooral de invloeden uit het Diepe Zuiden kinken sterk door in de ondertussen vanuit Wisconsin naar Durham, de bakermat van countryfolk en bluegrass, verhuisde muzikant die de verbondenheid met het Midwesten niet loslaat. Voor de opnamesessies werd heen en weer gependeld tussen Wisconsin en Noord Carolina en broer Brad blijft betrokken als producer evenals zijn vertrouwde roadband The Guitarheels die samen met Cook de genuanceerde instrumentatie aanleveren op People Are My Drug.

Als ik voor het eerst Steampowered Blues met al die soulvolle achtergrondstemmen beluister, dwalen mijn gedachten meteen af naar de muziek die Delaney & Bonnie met de hulp van gerepuyeerde muzikale vrienden, eind jaren zestig genereerden in het zog van artiesten zoals The Staple Singers. De piano en weerom die gospelkoortjes kleuren, aangevuld met een snerpende slidegitaar, Lloyd Woodard’s Tide Of Life eerder uitgevoerd door The Five Blind Boys Of Mississippi en hun al even getalenteerde broeders uit Alabama.

Another Mother’s Son componeerde Cook samen met Kane Smego en de rustig plukkende countryblues evolueert in een bezwerende gospel ontknoping. Het van Randy Newman afkomstige He Gives Us All His Love sluit daar mooi bij aan, evenals een knappe uitvoering van het met fiddle gelardeerde Tupelo Child van Ted Lucas dat in niet geringe mate aan The Band herinnert. Miles Away ontrolt zich als een openhartig vraag en antwoordspel tussen Cook en co-auteur Amelia Meath (Sylvan Esso). Phil Cook zet zich nog eens aan de piano voor een bezwerend Deeper Kind waarvan de positieve ingesteldheid afdruipt. Life passeert op elegante klavierriedels en opgewekte koorzang naast een dronken blazerssectie. Een uiterst geschikte afsluiter, dit van levenslust blakende pareltje van Allen Toussaint refereert naar de titel van dit met fijne country- en gospelsoul opgebouwde werkstuk.