Drie jaar geleden bracht Penny Nichols met Colors Of The Sun een fraai eerbetoon aan het vroege werk van Jackson Browne uit. Geen verassende keuze als je de voorgeschiedenis van deze dame er even op napluist. Het muzikale verhaal van deze dame start in de jaren zestig in Orange County in het zuiden van Californië.  In het plaatselijke folkcircuit zingt ze in de bluegrassband van de familie McUen, gitarist John belandt na het vertrek van Jackson Browne bij The Nitty Gritty Dirt Band en Penny vormt samen met Kathy Smith het folkduo Greasy Mountain Butterballs. Het duo tourt destijds in Vietnam, als  Penny in de zomer van 1966 terugkeert naar Californië in de zomer ontmoet ze Jackson Browne.

Een jaar later besluit ze naar San Francisco te verhuizen en in ‘67 debuteert ze met Penny’s Arcade, een  niet onverdienstelijk folkpop singersongwriters werkstuk. De opvolger All Life Is One laat meer dan twintig jaar op zich wachten. Ondertussen legt Nichols zich toe op het edele vak van songsmederij en wordt in studio gesignaleerd met Emitt Rhodes en Jimmy Buffett, in de jaren tachtig werkt ze samen met Arlo Guthrie. Naast Songs Of The Jakatatales, een samenwerkingsproject met Tom Schmidt waarop duizenden jaar oude Boeddah verhalen nieuw leven wordt ingeblazen komt in 2004 I’ll Never Be That Old Again uit en hetzelfde jaar Harmony Singing & Background  Vocal Arranging, een eerste instructieplaat waar ook Severin Browne, broer van Jackson zijn medewerking aan verleent.

In haar nieuwe  thuishaven Hudson Valley, New York bouwt ze een homestudio maar de sessies van Colors Of The Sun, dat eerbetoon aan oude vriend Jackon Browne komen grotendeels tot stand in de studio van bassist Mark Dann in Woodstock. Dann is opnieuw van de partij, samen met enkele gereputeerde muzikanten zoals Vito Petrocitto en Glen Roethel die het snarenwerk van Nichols aanvullen. De schrijftafel huist dus al een tijdje in Hudson Valley maar op Golden State keert Penny terug naar haar onbezorgde jeugdjaren in de vallei van San Gabriel en Orange County tussen de citroenplantages in Zuidelijk Californië en de periode als jonge vrouw opgroeiend in de folkscène van de Westkust.

Dat levert persoonlijke ontboezemingen op zoals Carbon Canyon, een niet van melancholie gespeende song die terugblikt naar lang vervlogen tijden. Stevie Wonder is het verslag van een voor Penny onvergetelijke gebeurtenis. Ze ontmoette op kaar negentiende de zwarte zanger ergens op een hip feestje in Hollywood. Verfijnde folkpop met zonnige gitaartjes en een melodieus achtergrondkoortje. Een wat naïeve onbevangenheid die fel contrasteert met That’s You Jim een somber verhaal over een man die het niet maakt in het land van de onbegrensde mogelijkheden.

Penny’s warme stemtimbre roept herinneringen op aan Linda Ronstadt, als de trip zich nog zuidelijker situeert zoals het ogenschijnlijk vrolijk huppelend Guadalupe,met een verhaal over (dienst)vrouwen uit exotische oorden die zich over haar ontfermden. Ook bij Poco al Poco zijn vergelijkingen met de onvolprezen Tish Hinojosa onvermijdelijk en dat heeft niet alleen met de Spaanstalige frases te maken.

Onveranderlijk krijgen we verfijnde Westcoastfolk voorgeschoteld die zo lijkt weggeplukt uit de jaren zestig en zeventig. Enkele van die songs dateren zelfs uit die periode. Het van de schromelijk onderschatte, nog steeds actieve singersongwriter Steve Noonan geleende Leanin Back & Laughing dateert uit 1966 terwijl het door Nina Jo Smith gecomponeerde LA Man terugblikt over de glorieuze dagen van weleer en ondertussen betreurde muzikale generatiegenoten van Penny. Afsluiten doet Penny met eigen werk, Mr. Sad Eyes is een ballade uit ‘78 die moeiteloos bij de recente songcollectie aansluit.