De Amerikaanse singer-songwriter Patty Griffin is niet zo’n bekende naam in Nederland. Terwijl  ze in eigen land, met gemak stadions vult en voor meerdere albums al grote muziekprijzen heeft gewonnen. Ook het in 2015 uitgekomen Servant of Love kon terecht weer op veel lovende woorden rekenen van fans en critici. Zondagavond zou ze aan een zeer gevuld TivoliVredenburg laten horen wat haar muziek zo bijzonder maakt.

Aan Frankie Lee de taak om deze mooie avond te openen. Hij houdt van Utrecht, zo zegt hij zelf, “Last time I was here I went to Café Belgium (Kafé België) and played in a windmill, with Joe Pug (Molen De Ster)  , it was great!”. Lee komt hierdoor gelijk sympathiek en eerlijk over tegen het publiek. Zijn muziek klinkt precies zo: eerlijk en oprecht. Dan vergeef je de man dat zijn solo set met mondharmonica, akoestische gitaar, piano en een dunne hoge stem niet zo bijzonder is.  Een goede opwarmer voor wat nog komen zou, want dit was wel een goed en degelijk voorprogramma.

Nog voor er iets gebeurt begint het publiek in de zaal al te klappen. Aanvankelijk lijkt het vals alarm, als de licht- en geluidsman nog even alles controleert. Dan komt toch de band op het podium, gevolgd door Patty Griffin. Gehuld in een speelse zwarte jurk, ziet  ze er netjes, maar toch sierlijk uit. De set knalt uit de startblokken met gelijk in het begin al een rauwe vertolking van There isn’t One Way, afkomstig van haar nieuwe album, waarmee ze de zaal goed wakker schudt met een flinke soul-strot en fanatiek rammelende instrumentatie. Dat  vleugje soul loopt als een rode draad door de avond en klinkt ook door in de vertolkingen van haar oudere materiaal. Wie dat oudere werk kent, weet dat ze vroeger wel eens dun en schel klonk, maar daar is nu weinig meer van te merken. Met een gevarieerde setlist is er deze avond goed te horen waar ze haar muzikale invloeden vandaan haalt. Terwijl ze op haar laatste albums juist opschuift richting blues en soul, zat er voorheen een veel grotere invloed van folk met een country-snik in haar muziek. Die gevoelige country is er nog steeds als ze bijvoorbeeld het oudere Be Careful laat horen, maar de warmte en kracht in haar stem geeft het lied nu des te meer gewicht. Haar band speelt zeer krachtig en swingend, maar echt intiem wordt het als ze achter de piano gaat zitten. Enkel begeleidt door basgitaar zet ze de titelsong van haar album Servant of Love In: met gevoel gezongen, waar een afwisseling tussen rust en plotselinge vocale uitbarstingen voor extra kippenvel zorgen. Prachtig!

Het publiek kijkt met terechte bewondering toe en klapt uitbundig. Dat het publiek zelfs klapt op de momenten dat een nummer enkel een andere muzikale wending inluidt is veelzeggend; de meeste toeschouwers zijn klaarblijkelijk echt niet bekend met een groot deel van haar oeuvre en oogt verrast en overdonderd. Na al dat enthousiasme is er natuurlijk ruimte voor een toegift. Deze valt vooral op door de vertolking van het Mexicaanse Caminito de la Sierra, dat nog eens extra het gitaarwerk naar voren schuift en de show zomers en vrolijk afsluit.  Het was een prachtige avond! Hopelijk voor veel toeschouwers ook een duwtje in de rug om zich meer in haar muziek te gaan verdiepen, want ze verdient het…