Patrick Sweany start, nog tijdens zijn tienerjaren eind jaren negentig, in de koffiehuizen van Kent. Hij profileert zich destijds als countrybluespicker met een versmelting van de Piedmont en door slide gedomineerde Delta-stijl, het is bovenal zijn expressieve soulvolle zang die hem onderscheidt. Onder impuls van Dan Auerbach die in Sweanys trio figureert wordt op een meer eclectische benadering gefocust.

Een evolutie die op enkele met de hulp van producer Auerbach tot stand gekomen langspelers duidelijk merkbaar is. Met het in 2011 uitgebrachte That Old Southern Drag bereikt de ondertussen naar Nashville verkaste Sweany eindelijk Europa en op de eveneens onder hoede van Joe V McMahan tot stand gekomen opvolger Close To The Floor brengt hij uit het leven gegrepen verhalen die hij verwerkt op een naadloze versmelting van country, blues aangelengd met oldschool R&B waarin hij van tomeloze uitbarstingen naar meer ingetogen momenten pendelt. Daytime Turned Into Night Time, dat een lome southernfeel uitstraalt, vormt een bijzonder fraai sluitstuk van een loepzuivere muzikale hattrick.

De opnamesessies van Ancient Noise vonden plaats in de legendarische Sam Philips Studio’s in Memphis, chief engineer Matt Ross-Spang weet de rafelige, rauwe  sfeer van de concerten te capteren in de studio. Ondersteund door rudimentaire ritmiek van bassist Ted Pecchio en Ken Coomer ( Wilco) trapt Sweany stevig af. In Old Time Ways volgt rauwe, huilende zang de contouren van snerpende slide en met het superstrakke Up and Down haalt Sweany eveneens verscheurend uit in zijn ondertussen vertrouwde stijl. De benadering en hypnotiserende riffs van Outcast Blues zijn nauw verwant met  uit de jaren zeventig daterende bluesy Stones repertoire ten tijde van Exile On Mainstreet.

De swamprocker No Way No How valt meteen op, het is het wervelende funky orgelspel op de achtergrond van Charlie Hodges. De Memphis veteraan die als huismuzikant van Hi Records Al Green flankeerde, kruidt een knap opgebouwd Get Along samen met de zwoele achtergrondzang van Susan Marshall en Reba Russell. Met Hodges en die dames brengt  Sweany de prachtige ingetogen gospel Country Loving waarin de geest van Allen Toussaint rondwaart.

Na het op geïnspireerde orgel drijvende Baby Every Night duikt het backingkoortje opnieuw op in Play Around dat met croonerzang en wiegende doo wop naar de jaren zestig en The Drifters refereert. The Cry Of Amédé verhaalt het tragische verhaal van de Creoolse muzikant Amédé Ardoin en met het door Victory Lap verzeilen we in een pastoraal epos met een emotioneel geladen, verschroeiende ontknoping waarbij Sweany zowat de longen uit zijn lijf schreeuwt. Met dit ‘bescheiden’ combo en zonder blazerssectie wordt een soulvibe gecreëerd die menig hedendaags artiest in het genre overklast met ‘ancient noise’.

Andermaal een lichtjes fantastisch werkstuk van Patrick Sweany, hoeveel van die pareltjes  moet de man nog afleveren vooraleer hij naar waarde geschat wordt?