×

Interview

22 februari 2017

Pat ‘Redbone’ Vegas heeft nog steeds een droom

Geschreven door: Ans van Heck

Het enige nog actieve lid van de eens zo populaire indiaanse rockband Redbone, Pat Vegas, is ‘alive and kicking’. Hij is druk in de weer met het afmixen van zijn nieuwe album Buffalo Bluz als ik hem in het najaar van 2016 ontmoet voor een fotoshoot en interview in een studio in Hollywood, LA. Hij heeft nog steeds goede herinneringen aan Nederland, waar hun grootste hit We Were All Wounded At Wounded Knee wekenlang nummer 1 stond in de hitparade. Ik word dan ook hartelijk ontvangen en uitgenodigd de hele middag lekker mijn gang te gaan met fotograferen en “het interview komt later wel”. Enkele dagen later ontmoet ik hem opnieuw in het Getty Center waar we op een terras neerstrijken voor het interview.

Pat Vegas

De broers Pat (basgitaar en zang) en Lolly Vegas (gitaar en zang) werden in Fresno, Californië geboren als de Mexicaans-Amerikaanse broers Vasquez en hadden, volgens de overlevering, een Yaqui-afkomst. Vanaf het begin van de jaren zestig deden zij in en rondom Los Angeles veel ervaring op als sessiemuzikanten en liedjesschrijvers in de daar bloeiende rock- en jazz-scene. Ze toerden met Jimmy Clanton, noemden zichzelf een tijdje The Avantis (onder deze naam haakten ze in op de Surf Sound van die tijd met Mike Kowalski als drummer) en stonden in het voorprogramma van The Beach Boys. In 1963 veranderden ze hun naam in Pat & Lolly Vegas en werden de huisband van The Haunted House in LA, een bekende nachtclub.

Volgens Pat Vegas is het Jimi Hendrix geweest die hen erop wees trots te zijn op hun tribal roots en die hen aanmoedigde een all-native American rockband te beginnen. Pat: “Jimmy zei: ‘Native American is beautiful, man, be proud of that’.”

Dit werd het begin van de eerste en succesvolle indiaanse band Redbone (=slang voor ’gemengd ras’).

Redbone speelde rock ‘n roll met invloeden uit o.a. R&B, Cajun, jazz en Latin Rock en dit werd uiteraard vermengd met indiaanse muziek. De nummers werden geschreven door de broertjes Vegas. In 1971 braken ze door met hun single Maggie. In Europa begon het echte succes met hits als The Witch Queen Of New Orleans (1971) en We Were All Wounded At Wounded Knee (1973) daarna volgden nog Wovoka (1973) en Come and Get Your Love (1974). Het politiek getinte nummer Wounded Knee bereikte in Nederland nummer 1 van de hitparade maar werd in de Verenigde Staten lange tijd geboycot vanwege het gevoelige onderwerp (de slachting van een groep indianen bij Wounded Knee in 1890 door een regiment van het Amerikaanse leger).

Naast de broertjes Vegas bestond Redbone aanvankelijk uit Tony Bellamy (gitaar, piano en zang) die deels ook van indiaanse afkomst was, en drummer Peter “Last Walking Bear” DePoe, een Cheyenne-indiaan.

Pat Vegas is als enig overgebleven origineel bandlid nog steeds actief. Pete DePoe werd in 1973 vervangen door Butch Rillera, die op zijn beurt de groep in 1975 verliet. Lolly Vegas verliet de groep in 1995 na een beroerte (hij overleed in 2010); iets later verliet ook Tony Bellamy de groep (hij overleed in 2009).

Pat Vegas

WiM: Laten we bij het begin beginnen. Wanneer begon je met zingen en gitaar spelen?
Het zat in de familie. Mijn overgrootvader had een Zydeco-band en was heel bekend in Mexico, Texas en Arizona. Zijn zus was een bekende zangeres. Als kind woonde ik een tijdje bij mijn grootouders, mijn grootvader had een gitaar aan de muur hangen en speelde er ’s-avonds vaak op. Ik zei tegen hem dat ik mijn eigen gitaar wilde en hij zei dat ik erop mocht spelen als ik groot genoeg was om ‘m te pakken. Dus pakte ik een stoel, haalde de gitaar van de muur en begon te spelen… Mijn broer Lolly wilde dat ook dus we speelden afwisselend op grootvaders gitaar. Zo is het begonnen…

Maar, op school mocht ik niet aan de muzieklessen deelnemen, ik kon al wel wat gitaar spelen maar wilde ook leren zingen. Onze lerares vond dat ik niet genoeg talent had, maar ik wilde zo graag beter leren zingen. Heel veel andere kinderen konden al wel mooi zingen dus zij mochten wel de muziekles in. Zij werden door die lerares enorm gesteund omdat zij talent hadden en ik niet, en dat maakte me destijds erg kwaad. Uiteindelijk heeft behalve ik niemand uit die klas enig succes behaald dus ach…

WiM: Op een bepaald moment zijn Lolly en jij naar LA vertrokken, hoe ging dat?
Lolly was 5 jaar ouder dan ik. Op een gegeven moment wilde hij naar LA om in de muziekscene aan de bak te komen. Onze ouders waren gescheiden. Lolly vroeg of ik meeging maar ik moest thuis blijven om onze moeder te helpen met de andere kinderen die nog klein waren en nog op school zaten. Lolly vertrok dus alleen naar LA.

Op een bepaald moment deed ik mee aan een muziekwedstrijd, Talent Show USA, gesponsord door Coca-Cola, en ik won die wedstrijd! Ik won een platencontract en $ 25,000 een enorm bedrag in die tijd. Ik belde Lolly om te vragen wat hij aan het doen was. Toen bleek dat hij nog niet erg succesvol was geweest en dat hij bij Sears & Roebuck werkte om te kunnen leven. Uiteraard kon ik dat wel begrijpen. Ondertussen waren de andere kinderen van school af en mijn moeder zei, Pat, de kinderen zijn van school, ga naar je broer en zorg dat alles goed komt. Ik kocht een kaartje naar LA en vertrok.

Lolly woonde bij familie en had dus een baantje maar ik vroeg hem, Lolly, is dit nu werkelijk wat je wilt? Of zullen we het gaan proberen in de muziek? Hij zei “Weet je, het is niet gemakkelijk…”. Ik zei kom op, we gaan er gewoon voor, en diezelfde avond nog gingen we de straat op. We hingen elke avond rond bij alle bekende clubs, kwamen daar alle bekende muzikanten tegen en als zij ons hoorden spelen, vroegen sommigen weleens of we die avond met hen wilden meespelen. Zo rolden we van het een in het ander. Zo hebben we 7 jaar bij de bekende club Gazzarri’s gespeeld, en op een gegeven moment rolden we in het sessiewerk, o.a. met Sony & Cher, the Righteous Brothers, Odetta, John Lee Hooker, the Everly Brothers. Op een avond kwam Robbie Robertson naar ons toe, hij wees op een man die achter in een hoekje zat. Die man had ons net horen spelen en bood ons 100 studio-uren aan als hij de track mocht hebben die we net hadden gespeeld, voor op zijn nieuwe album. Die man bleek James Brown te zijn! We zeiden meteen ja natuurlijk. De studio-uren hebben we nooit gekregen (hij lacht er hartelijk om), nog geen minuut!

WiM: Door wie ben je beïnvloed?
Ray Charles, Elvis Presley, James Brown, Fats Domino, Bennie King, The Everly Brothers, Alan Toussaint (New Orleans), door zo veel mensen eigenlijk. Ik luisterde veel naar de radio. Lolly en ik gingen ook vaak naar concerten, niet dat we er geld voor handen, maar we kwamen altijd wel illegaal binnen totdat ik me realiseerde dat ik beter voor een radiostation kon gaan werken om legaal binnen te komen! Dat lukte en ik mocht zelfs vaak mijn broer meenemen. Op die manier kwam ik in contact met Chuck Berry, hij was echt geweldig! Later werden we ook beïnvloed door de Beatles, de Stones, Eric Clapton, the Allman Brothers. Noem maar op.

Pat Vegas

WiM: Wat is jouw favoriete nummer?
Mijn all-time favorite is ‘Can’t find my way home’ van Stevie Winwood. Maar weet je, ik ben door zo velen beïnvloed, ik ben gek op muziek en die muzikanten hadden allemaal iets magisch. Neem bijvoorbeeld The Band, zij waren echt heel bijzonder. Ik at, dronk en sliep met muziek. Muziek is mijn leven!

WiM: Heb je nog dromen? Is er nog iets dat je wilt bereiken?

Een hardgrondig “Yes!” volgt.

Ik droom er nog steeds van om een keer een nummer 1-hit te hebben. Natuurlijk had ik met Redbone hits, ook nummer 1-hits maar nee, ik bedoel een nummer van mij helemaal alleen. Ik zou het fantastisch vinden als ik die erkenning nog zou krijgen. Lang geleden won ik immers die muziekwedstrijd ook helemaal alleen, en ik heb altijd gedacht dat die acceptatie, dat succes een keer zou komen. Dan zou ik helemaal tevreden zijn, het zou het ultieme orgasme zijn! (lacht voluit)

Mensen vragen me regelmatig hoe het nu met mij gaat en ik zeg altijd prima, maar als ze het me dan zouden vragen, dan zou ik zeggen I’m good! Maar goed, alles is mogelijk, het is nog niet te laat!

WiM: Ben je nog steeds betrokken bij de American Natives Movement?
De eerste 2 jaren dat Redbone bij CBS onder contract stond gaven we onze royalty’s aan AIM (American Indian Movement). Later hebben we ook Alcatraz ondersteund, daarna Wounded Knee en nu ondersteunen we Standing Rock (poging om de bouw van de Dakota Access Pipeline tegen te houden door hem om te leggen en zo te voorkomen dat land, water en de mensen die er wonen vergiftigd worden, red).

Ik ben nog steeds heel erg bij de beweging betrokken, deze mensen zijn zo onderdrukt, zo beschadigd destijds, dat is echt vreselijk. Ik leg de schuld niet bij de huidige generaties maar wat hen in die tijd is aangedaan was echt afschuwelijk. Het is een stuk van de Amerikaanse geschiedenis dat iedereen graag wil vergeten maar sommige dingen blijven terugkomen en worden soms zelfs erger, zoals het ‘Blood quantum’. Het was destijds een deal, maar ze hebben ‘m gewoon veranderd wat inhoudt dat heel veel mensen nu niet meer in aanmerking komen. Yeah… the mighty dollar!

WiM: Maar ben jij er nog steeds bij betrokken, en hoe?
Laat ik het zo zeggen, wij hebben ervoor gezorgd dat we werden gehoord. Redbone heeft iets in beweging gezet dat nog steeds aan de gang is. Dit land is gebouwd door mensen die voor dingen opkwamen en die de handen uit de mouwen staken. Dit land is niet voor mensen die achterover leunen en niets zeggen. Mensen moeten opstaan en zich laten horen. En doorgaan, dat is wat ik ermee zeg, niet bang zijn.

WiM: En hoe zit dat met jouw nieuwe album? Komt het ook weer aan de orde op jouw nieuwe album?
Zeer zeker, ik blijf mijn roots trouw. Luister naar het nummer Standing rock/Love will find a way, het gaat over de liefde voor moeder aarde, over het land, over respect. En er is nog veel meer te doen. Er is nu overeenstemming dat die pijplijn wordt omgelegd, maar hoe en waar…? We moeten waakzaam blijven.

WiM: Kun je iets vertellen over jouw nieuwe album? Wat voor muziek is het?
Ik wil mijn nieuwe album omschrijven als ‘native American rock with a twist’. Ik zou het ‘sacred music’, of ‘sacred rock’ willen noemen. Het is niet spiritueel maar ‘sacred in thought, sacred in mind’.

WiM: Heb je nog tourplannen?
Ik ben ermee bezig, binnenkort meer hierover!

WiM: Tot slot, is er nog iets dat je tegen jouw Nederlandse fans wilt zeggen?
Ja absoluut. Ik heb me altijd heel erg vereerd gevoeld door jullie vertrouwen, liefde en het feit dat jullie ons altijd gesteund hebben. Ik houd van de Nederlanders, ik respecteer hen enorm, jullie zijn fantastisch voor ons geweest.