…en de klim is weer begonnen.  Giant Sand speelt vanavond in Cloud Nine, de zaal van TivoliVredenburg op maar liefst 47 meter hoogte. Een immens trappenstelsel, enigszins verwarrend en overweldigend. Of hoe singer-songwriter/gitarist Brian Lopez vanavond zei, “I was lost in here for 3 hours finding my way out, to eventually find my way right back here again, right where I started off”. Afgaand op het recent uitgekomen Heartbreak Pass zou het een mooie avond worden.

Voordat Giant Sand van start zou gaan kregen we eerst vier voorprogramma’s. Allereerst kwam Giant Sand voorman Howe Gelb op, die vanavond ook zou fungeren als de schakel die tussendoor alles aan elkaar praatte. Zijn langdurige, beginnende monoloog gaat langs dromen, uit de hand lopende Peyote-cactus hallucinaties en de onwerkelijkheid van een tourbus. “So I was tripping, finding a way to do Peyote and not be sick. Cause You know, you always puke when you do peyote. But right when the trip started kicking in, I sadly fell asleep.  Then I was dreaming I was on a tourbus in a parking lot. Wich was strange, cause I wasn’t. Or was I?”, aldus de licht verwarrende start van deze avond. “Any questions?”, zei hij. Howe nam de tijd met deze monoloog, niet de laatste vanavond. Zijn bevreemdende verhalen, gevatte oneliners en scherpe observaties zouden als een rode draad door de hele avond lopen. Ze haalden (expres) het tempo uit het optreden, maar in het geval van zo’n geboren verteller als Howe Gelb was dat geen moment storend.

De voorprogramma’s waren meer een korte presentatie van iedereen zijn kunnen. Deense pedal-steelgitariste Maggie Bjorklund mag starten. Het typische huilende geluid van het instrument combineert ze met drones en loops, die ervoor zorgen dat er meerdere lagen op elkaar worden gestapeld.  De overige drie acts presenteren zich allen als singer-songwriters: de uit Tuscon komende  Brian Lopez  klinkt hoog en dromerig.  De stem van plaatsgenoot Gabriel Sullivan klinkt rokerig en mysterieus. Ten slotte is daar nog de aanvankelijk verlegen  Kroatische zangeres  Lovely Quinces, die met haar stem donker en rauw uit de hoek komt. Allemaal speelden ze een grote rol bij Giant Sand vanavond.

De band start met Transponder, een belangrijk nummer op het nieuwe album dat handelt over het vele oversteken van de oceaan en heimwee naar thuis. Op het album een bescheiden rocknummer, maar hier blaast het de kleren van je lijf. “Now, its only going to get this loud again at the end of the evening” . Geen woord gelogen, want voor een lange tijd kunnen de oordoppen uit blijven. De muziek bestaat vanavond onder andere uit mid-tempo rockers, broeierige country, folky singer-songwriter, zonnige woestijnsferen en nachtelijke pianoballads. De meegebrachte gasten vormen hierbij ook gelijk de band. De huilend pedal-steel van Maggie zorgt voor dat desolate woestijngeluid, Brian Lopez gooit er Luther Perkins-achtige (Johnny Cash) gitaargeluiden tegenaan en Gabriel Sullivan tussen verschillende instrumenten, net wanneer het nodig is. Helemaal groot is de rol van Lovely Quinces, die al de vrouwelijke zangpartijen voor haar rekening neemt. Een grote rol voor de zichtbaar zenuwachtige zangeres, maar ze doet het uitstekend. Het zorgt enkel voor een te eenvormig geluid binnen deze duetten, aangezien haar donkere, rauwe stem bij lang niet elk nummer past. Zo wordt de karakteristieke stem van Ilse de Lange bij Man on a String wel degelijk gemist. Sowieso is het erg jammer dat Ilse en JB bij deze Nederlandse show niet aanwezig zijn.

Howe gunt een groot gedeelte van de band even pauze, als hij overgaat op een aantal nachtelijke pianojazz ballads van het nieuwe album. Ook dit wordt soepel gespeeld. Niet te netjes, maar tegelijkertijd gaat er ook niets fout.

Dan is het tijd voor Howe zelf om een pauze te nemen en krijgen we wederom een aantal eigen nummers van de band. Maggie speelt met de band een lied dat is geschreven met een tv-serie in gedachte. Cinematisch aanvoelend, wisselt het nummer tussen spookachtige horror soundtrack naar zwaar bombastische western. Brian speelt een broeierig Spaanstalig liedje waarop Lovely Quinces sensueel mee danst en –zingt. Van haar nervositeit valt weinig meer te merken. Zelf gooit ze er ook nog een uitbundig en rauw nummer in. Deze set nummers van de band is verreweg het meest uitbundige, zonnige geluid wat we vanavond te horen krijgen. Het geeft maar aan hoeveel plezier ze er in hebben.

Als Howe terugkeert gaat het volume inderdaad weer flink omhoog, met als verrassend hoogtepunt Tumble and Tear, stammend uit de tijd van eersteling Valley of Rain. Dit nummer dient als ideale, rauwe afsluiter die ons allemaal richting uitgang blaast. Toch is het hoogtepunt van dit blok Forever and Always. Officieel geschreven en gezongen met zijn dochtertje Tallulah, straalt het nummer pure liefde uit. Lovely Quinces neemt wederom de rol van de vrouwelijke partijen op zich. Na afloop is er een hand-in-hand tussen Howe en haar, gevolgd door een liefdevolle blik. Had ik al gezegd dat deze band het goed naar hun zin heeft?