Nora Jane Struthers
Champion
Het is niet echt verwonderlijk dat het uit 2010 daterende naamloze debuut van de uit Virginia afkomstig maar in Ridgewood, New Jersey opgegroeide zangeres op een authentiek bluegrass- instrumentarium steunt. Tijdens haar jeugdjaren volgde ze haar vader Alan Struthers, een niet onverdienstelijk bluegrassmuzikant, op de folkfestivals van de Oostkust. Onder de naam Dirt Road Sweethearts zetten vader en dochter ze een duo op.
Als kind werd Nora Jane met de harde diagnose van dyslexie geconfronteerd, het weerhield haar niet om later onderwijzeres te worden in Brooklyn. 2008 was een keerpunt in haar leven, na het met vader uitgebrachte I Heard The Bluebirds Sing liet ze het klaslokaal achter zich en verhuisde naar Nashville om zich volledig op muziek en songwriting te focussen met het los-vaste collectief The Bootleggers.
Haar eerste akoestische solowerk toont Struthers als een begenadigd storyteller, persoonlijke verhalen over het dagelijks bestaan in onooglijke stadjes het landelijke Amerika. Na een leerrijk intermezzo bij Bearfoot volgt een tweede langspeler. Op Carnival figureert haar toekomstige man banjospeler en pedalsteelman Joe Overton, kernlid vanThe Party Line en ook het rijker geïnstrumenteerde Wake komt met Struthers’ verder uitgebouwde roadband tot stand.
Dezelfde, ondertussen bijzonder goed op elkaar ingespeelde muzikanten figureren op Champion en eisen een meer bepalende rol op. Zo krijgen de akoestische snaarverrichtingen van Overton gezelschap van de elektrische gitaar van Josh Vana. Dat opent nieuwe perspectieven voor de 13 songs die persoonlijk thema’s in het leven van jong volwassenen aansnijden. De miskraam van een vriendin die haar eerste baby na zeven maanden verloor geeft Struthers de kracht om haar eigen problemen en onvervulde kinderwens aan te kaarten in What a Wonderful Home.
Het op harmonische zang en banjo en broeierige slide -interventies van Vana gebouwde Champion is sprankelende countryrock, evenals het samen met Overton gecomponeerde Each Season en het duet The Words waarin Struthers en haar man ook de minder aangename aspecten van het samenleven zonder enige terughoudendheid bezingen. Het met een rauwe intro ingeleide Robot gaat met vervormde gitaren en stevig drumroffels net niet uit de bocht. Terwijl het met een combinatie van fiddle en galmende gitaarwerk tergend langzaam opgebouwde Grit een beklemmende spanning uiademt. Zelfs een sober geïnstrumenteerde folksong met kampvuurharmonica zoals Show Me laat je niet los het, de emotionele betrokkenheid maakt hier het grote verschil.