Dartel, vederlicht toetsenspel op het pianoklavier, een omfloerste sax geflankeerd door een wat scherpere kornet en steelgitaar huppelen op een soepele second line ritmiek  Een opnssamesessie uit New Orleans ? Niets is minder waar,Het betreft hier Nils Bondenson, een pianist uit het Hoge Noorden, die we via het werk van Richard Lindren leerden kennen. De studio  bevindt zich in het Zweedse Lund. Als je de verrichtingen van Bondesson en zijn getalenteerde kompanen beluisterd dwalen je gedachten meteen af naar The Crescent City.

Het openingsnummer, Cakewalk into town refereert naar vroeg werk van, Taj Mahal en doet wat de titel belooft, een geanimeerde introductie voor een rondleiding in The Big Easy. Hong Kong Blues en Lazy River Twee songs uit het oeuvre van Hoagy Carmichael illustreren de voortreffelijke wisselwerking tussen de warme sax van Torbjörn Righard en de kornet van Kiki Desplat, die sporadisch de percussie met wasbord ondersteunt. Met Toulouse Street belanden we helemaal terug in de sfeer van het French Quarter uit helaas lang vervlogen tijden. In dit door Bondensson gecomponeerde instrumentaaltje worden frivole zwoele saxscheuten met een schelle kornet  gecombineerd, sprankelende pianospel krijgt gezelschap van de lapsteel van Jon Ërikson.

Bondensson overtuigt met fijne instrumentaaltjes zoals Blue Darling, een lome, haast fluisterende afterhour ballade met de gebruikelijke borstelpercussie en het zacht swingend Sleepyhead. Twee zelf gecomponeerde jazzpareltjes die bij de traditie aanleunen. Overigens is Bondensson niet alleen een uitmuntend toetsenman, niet alleen zijn pianoverrichtingen herinneren aan Moose Allison ook de charmante, wat lijzige ingehouden voordracht komt dicht in de buurt. Het geeft de interpretatie van klassiekers als Nobody’s Business en Careless Love een authentiek tintje.

Sinds  het oorspronkelijke materiaal volop beschikbaar is kunnen we vragen stellen bij de relevantie,   van dit werkstukje. Anderzijds is het toch fijn om te weten dat de muzikale traditie uit NOLA verder leeft op de tweede langspeler van Bondesson, die met Professor, een persoonlijke ode aan Professor Longhair, onvolprezen pionier op de ivoortoetsen, bijzonder fraai wordt afgesloten.