Na wat nu gelukkig een rustperiode genoemd kan worden is het uit zuidelijk Californie afkomstige Nickel Creek terug met het geweldige nieuwe album A Dotted Line.

Nickel Creek werd in 1989 opgericht door het zeer getalenteerde drietal Chris Thile (mandoline), Sara Watkins (fiddle) en Sean Watkins (gitaar) en bracht zes albums uit tussen 1993 en 2006. De grote doorbraak kwam in 2000 met hun derde album Nickel Creek wat geproduceerd was door Alison Krauss. Met This Side (2002) en het meesterwerk Why Should The Fire Die? (2005) werd de triomftocht doorgezet. Geheel onverwachts kondigde de band tijdens de tour voor laatstgenoemde album dat ze per 2007 uit elkaar zou gaan om afzonderlijk, andere muzikale wegen te gaan.

Dat ze elkaar afgelopen jaar toch weer wisten te vinden mag erg groot nieuws genoemd worden. Wetende dat de band 25 jaar na oprichting niet alleen op album maar ook live te horen zal zijn des te meer. Gedurende de jaren van bestaan, en vooral de laatste jaren, was er geen band die bluegrass zo spannend naar een nieuw decennium tilde als Nickel Creek. Niet alleen beheersen de bandleden hun instrumenten briljant en hebben ze allen geweldige stemmen en ook in songs schrijven zijn ze geweldig bedreven. Soms ingetogen emotievol, dan weer virtuoos en razendsnel wist de band altijd optimaal de aandacht af te dwingen en indruk te maken.

Gelijk met de fascinerende openingstonen van Rest Of My Life weet je dat de rust van 6 jaar het trio meer dan goed gedaan heeft. De band is getuige die eerste song van het nieuwe album gegroeid naar een nog hoger niveau. Het daarop volgende Destination en het instrumentale Elsie bewijzen dat nog meer. Het samenspel en de samenzang is van een zo bizar hoog niveau dat alle andere bands/artiesten binnen het genre gelijk weer in schaduw komen te staan. Niet alleen die eerste 3 songs maar zeker ook de rest van het album is ronduit weergaloos. De merendeels zelfgeschreven songs zijn allen van zeer hoog niveau en uitvoeringen zijn opwindend, emotievol en briljant tegelijk. Luister eens naar een prachtsong als Love Of Mine, het instrumentale Elephant In The Corn of het gedreven What’s Going On en wees overrompeld door de schoonheid. Ook de Sam Philips klassieker Where Is Love Now en hun geweldige versie van Hayloft van Mother Mother (de band klinkt ineens zo cool als Warpaint) krijgen uitstekende versies mee.

Het blijft heel logisch dat Alison Krauss de band ooit op sleeptouw nam en naar grote hoogten bracht. Er is gewoonweg geen band binnen het genre te vinden die aan de ene kant de grootste klasse van Alison Krauss & Union Station weet te benaderen en aan de andere kant de akoestische country/bluegrass van zoveel nieuwe elementen voorziet dat deze springlevend en super cool de nieuwe eeuw is ingegaan. Nickel Creek is een meer dan geweldige band en A Dotted Line een meesterlijk album.