Nichole Wagner
And The Sky Caught Fire
Vorig jaar hoorde ik op de radio Thougher Than The Rest, niet in de vertrouwde, oorspronkelijke versie van Bruce Springsteen, het was Nicole Wagner, een uit Colorado afkomstige jongedame die in Austin haar opwachting maakte met een eerste epeetje. Eerder waagden Emmylou Harris en recenter Shawn Colvin zich al aan een versie van de mistroostige ballade maar Wagners interpretatie nestelde zich meteen in mijn hoofd, evenals het uit dat zelfde epeetje geplukte Fires Of Pompeii.
Een track die haar eigen songwriterscapaciteiten onthult en nu opnieuw opduikt op het volwaardige debuut And The Sky Caught Fire. Dat is de afsluitende zin van Winner Take All, het in weemoedige twang gedrenkte langoureuze openingsnummer is een van de negen openhartige verhalen die Wagner prijsgeeft.
Het gaat meestal over relaties en vooral problemen die daar onlosmakelijk mee verbonden zijn. Haar bijzonder fraaie ontwapende zangpartijen ondersteunt Nicholle met akoestische gitaar. De combinatie van fraai resonerend snarenwerk van producer Justin Douglas en Will Sexton met dito klavierverrichtingen van Jan Flemming creëren een subtiele muzikale muzikale achtergrond in Yellow Butterfly, naar verluidt geïnspireerd door het heengaan van Tom Petty, is dromerige, countryfolk, het is één van de twee nummers die met de hulp van Terry Klein tot stand kwamen.
Dynamite refereert naar het plaatsje nabij Denver waar de zangeres opgroeide, er wordt evenals in This Kind Of Love wat steviger uitgehaald en dan drijft onvermijdelijk die typerende Texaanse klankkleur boven. Dynamite is eveneens het adjectief dat het footballteam van Denver koestert. Het is evenwel een andere, immens populaire Amerikaanse sporttak die hier als metafoor gebruikt wordt voor een relatieverhaal in Rules Of Baseball. “There’s no cryin’ when you lose”, bijzonder knap opgebouwd evenals het in een desolate sfeer badende The Last Time.
Een van de mooiste momenten beleven we met het eerder aangehaalde in een het in een wonderlijk melancholisch duet met Rod Picott getransformeerde Fire of Pompeii (We Should Walk Away). het van Warren Zevon afkomstige Reconsider Me, is de enige cover op dit opmerkelijke album dat bij momenten bij de verrichtingen van Kacey Musgraves aanleunt maar in een wat minder gepolijste en gelaagde productie in een eerder bescheiden maar uiterst geslaagd opzet. Meer dan voortreffelijk debuut van een charmante chanteuse en singersongwriter die uw onvoorwaardelijke aandacht verdient.