Neal Morse (58) is in kringen van liefhebbers van symfonische/progrock al jaren een hele grote naam. De man achter de band Spock’s Beard gaat op dit album op de singer-songwriter-toer, zij het met een klassieke ‘vibe’. Dat doet hij zeer verdienstelijk, met een rijk georkestreerde sound die doet denken aan de jaren zeventig en tachtig. Zijn progrock-verleden verloochent hij zeker niet.

De in Florida geboren Morse richtte in 1992 Spock’s Beard op met zijn broer Alan. Tien jaar later stapte hij uit deze progrockband, waarin hij hoofdzakelijk toetsen speelde. Maar Morse is multi-instrumentalist en speelt hier gitaar, mandoline, toetsen en percussie. Hij heeft bovendien een prettige stem, zij het zonder scherpe randjes. De muziek is erg Amerikaans, dus soms wat gladjes, maar vooral enorm vakkundig en gedreven gespeeld. Livin’ Lightly, Good Love Is On The Way, JoAnna zijn sterke, goed in het gehoor liggende nummers. In het fraaie He Died At Home bezingt hij het leven en de trieste dood van een Amerikaanse jonge militair en andere veteranen.

Het gitaar- en toetsenwerk is ingetogen en dienend, maar sterk. Heel wat anders dan het razend knappe, maar ook erg bombastische werk van Spock’s Beard. Toch zijn de lijntjes wel hoorbaar. Hoewel veel subtieler zit ook dit album erg knap in elkaar. De opbouw en melodie van You Me Everything herinnert aan het betere werk van Marillion. Manchester By The Sea wordt vocaal gedragen door Julie Harrison. In het laatste nummer gaat Morse zelfs op country-toer.

Dat Neal Morse sinds het afscheid van zijn beroemde band zo naar buiten treedt is niet vreemd. Voordat hij succes kreeg in de symfonische/pogressieve rock trad hij op als soloartiest in cafés. Toch lag zijn hart eerder bij progrock. Nu nog omringt hij zich graag met de geweldige muzikanten uit die scene. Zo speelt hij vaak met drummer Mike Portnoy van Dream Theatre. Daarnaast heeft hij kennelijk goede banden met Nederland. In 2006 deed Morse een Europese tournee met allemaal Nederlandse begeleiders. Morse en de zijnen zijn veelvuldig in Europa te vinden.

Ik denk dat liefhebbers van het genre waarin Jackson Browne sinds jaar en dag heer en meester is, maar ook fans van bands als Steely Dan hier veel van hun gading zullen vinden. De muziek zit erg goed in elkaar en de songs staan als een huis, maar als geheel slaat het wel wat door richting het zoetige.