De Amerikaanse singer-songwriter Neal Casal timmert al sinds 1995 aan de weg als soloartiest, echter zullen velen hem kennen als gitarist in de begeleidingsband The Cardinals van Ryan Adams. Net na het verschijnen van Ryan Adams nieuwste cd Ashes & Fire, brengt Neal Casal zijn twaalfde soloalbum uit: Sweeten The Distance.

Sweeten The Distance is een melancholische, sfeervolle en ingetogen plaat. Anders dan zijn voorganger Roots And Wings (2009) heeft de nieuwe cd wat minder uitstapjes naar rock, ook is het geheel wat minder vrolijk, voor zover Neal Casal al vrolijke nummers schrijft. Hij komt nooit over als een blijde man, niet alleen hoor je dat terug in zijn teksten, maar ook in zijn zang, dat weinig kleur bevat en altijd enigszins tragisch overkomt. Enkele uitspattingen op nummers als So Many Enemies daargelaten. Ondanks dat heeft Casal een heel prettige stem om naar te luisteren, hij straalt rust uit en zingt met gevoel.

Het nieuwe album is misschien iets minder afwisselend dan Roots And Wings, maar daarom niet minder goed. Wat betreft het arrangement en de productie klinkt het allemaal voller dan Casals eerdere platen. In muzikaal opzicht is er echter niets veranderd. Hij maakt nog steeds een mix van fijne country- en folkrock die doet denken aan bands en singer-songwriters van begin jaren 70.

Sweeten The Distance is een aangenaam geheel geworden waarbij melancholische ballads afgewisseld worden met wat stevigere songs met een rockbite. Nummers als So Many Enemies en Time And Trouble zijn daar goede voorbeelden van. Dit zijn tevens enkele titels die goed blijven hangen naast het mooie melancholische Bird With No Name (dat overigens terugvoert naar de klanken op Roots And Wings) en het wat meer rocky Let It All Begin. Klapper van het album is echter How Quiet It Got. Het heeft een totaal andere sound dan de rest van de liedjes op Sweeten The Distance en bevat een prachtige mix van folk, rock en zelfs een beetje pop. Het nummer heeft fijne gitaarlijnen en een simpele drumpartij die nadrukkelijk aanwezig is maar toch subtiel klinkt. Het heeft een ‘oude sound’ en doet soms zelfs denken aan de in eind jaren 60 tot halverwege de jaren 70 populaire band The Band. Een prachtig nummer met een mooie melodie en tekst. Iets waar Casal sowieso erg goed in is: het schrijven van prachtige teksten en melodieën die raken en die, naarmate je langer luistert, steeds mooier worden. Sweeten The Distance is een album dat beroert en waarvan je zijn schoonheid pas echt goed ontdekt wanneer je hem vaker opzet.