De Amerikaanse singer-songwriter Nathan Bell heeft een groot probleem. Een ‘extern’ probleem nog wel. Zijn collega’s maken namelijk te mooie muziek. En tja, niet alleen een recensent vergelijkt, dat doet iedere muziekliefhebber. Gevolg is wel dat Black Crow Blue met minder ‘concurrentie’ wellicht een betere waardering had gekregen dan nu.

Als de muziekstijl van Bell enigszins te vergelijken is met het hier eerder gerecenseerde album Man Of Many Moons van Danny Schmidt, dan ga je dat natuurlijk ook doen. De vergelijking zit ‘m erin dat ze allebei singer-songwriter zijn die met weinig middelen veel proberen te vertellen. Akoestische countryblues, zo je wilt. Om Bell’s muziek nog beter te plaatsen; vanwege de muziek schiet soms de naam Neil Young door de gedachten (ook een groot voorbeeld van Bell), vanwege zijn rauwe stem de naam van Bruce Springsteen. Dan wel Young én Springsteen allebei in hun meest eenvoudige, akoestische vorm.

De muziek zit tussen de country en de blues. Dat geldt zelfs letterlijk met American Crow als opener en We All Get Gone als afsluiter. In het eerste voorbeeld waan je je bijna cowboy op de prairie, in het tweede katoenplukker op de velden. Belangrijk instrument dat die twee genres in deze nummers (en sowieso op het hele album) inkleurt, is de mondharmonica. Toch is de akoestische gitaar het meest aanwezige instrument, regelmatig bespeeld met bottleneck.

Tekstueel is Bell sterk, veel teksten zijn gebaseerd op gedichten, hij schrijft ook in mooie metaforen. De muziek waarop die woorden de eeuwigheid ingezongen worden, die bekoort toch minder dan van bijvoorbeeld eerdergenoemde Schmidt. In de puurheid van Bell zit namelijk tegelijk het nadeel: af en toe komt het wat rommelig over. Natuurlijk, genoeg mensen zullen dit omdraaien en zeggen dat het rommelige een prachtige puurheid brengt. Toch moet die puurheid dan ook kunnen pakken en vasthouden. En precies dat gebeurt te weinig. Of als ik het nu mag omdraaien, precies dat gebeurt bij flink wat andere recent uitgebrachte albums meer.

Lullig, zuur, balen en vervelend maar goed, aan je collega’s vragen of ze dan maar minder goede albums willen maken, dat is natuurlijk geen optie. Tornen aan de kwaliteiten van Bell zou onzin zijn, veel meer benadrukt het dat de lat binnen dit genre momenteel belachelijk hoog ligt. Wie houdt van deze muziek en de laatste tijd weinig van die andere kneiters heeft gehoord, die zou gewoon kunnen overgaan tot aanschaf (eventueel via de site van Nathan Bell). Of in ieder geval eens luisteren.

Hieronder Traitorland, een ouder nummer van Nathan Bell. Om je een idee te geven wat voor ingetogenheid je ook op Black Crow Blue te wachten staat:

https://www.youtube.com/watch?v=AhBbpiIk6Us