×

Recensie

Roots

20 maart 2017

Nadia Reid

Preservation

Geschreven door: Frank Gesink

Uitgebracht door: Basin Rock

Preservation Nadia Reid Roots 4 Nadia Reid – Preservation Written in Music https://writteninmusic.com

Het gebeurt niet zo heel vaak dat een artieste in Nederland optreedt terwijl het nieuwe studioalbum officieel nog moet uitkomen. Nadia Reid deed het vorige maand op deze manier in heel Europa en het bleek een slimme zet. Haar optredens waren namelijk zo overtuigend, charmant en vooral komisch dat het veel toeschouwers overtuigden om het album aan te schaffen, dat ze “stiekem” alvast op de merchandise-tafel had liggen. Toch klinkt ze op Preservation behoorlijk anders dan op het podium…

Een donker, sober album is het geworden. Muzikaal klinkt het minimaal, gesloten, maar toch dromerig. De ballads hebben een klein en breekbaar karakter, waar vooral haar stem de muziek een karakteristieke toon meegeeft. Zo klinkt Reid altijd herkenbaar: haar langgerekte manier van zingen, de donkere toon in haar stem, het overduidelijk Nieuw-Zeelandse accent. Dit alles is onmiskenbaar van haarzelf. Gelukkig maar, die klank is één van haar manieren om zich te onderscheiden in een overbevolkt folk-/singer-songwriterlandschap, waar dromerige gitaar en kleingehouden liedjes bijna een cliché op zich zijn geworden . Live is deze stijl nog veel dominanter, meer aards en uitgesproken, omdat gitarist- en achtergrondzanger Sam Taylor zijn Johnny Cash-achtige stempel en mooie samenzang meer op de muziek drukt. Het studiomateriaal laat enkel een glimp van zijn invloed horen, net genoeg om een roestig en desolaat sfeertje neer te zetten. Zijn gitaar is het best te horen in liedjes als Arrow and the Aim en het experimentele, spookachtig klinkende Te Aro. Terwijl op afsluiter Ain’t Got You de samenzang het best naar voren komt. Ter afwisseling stoeit het album met uptempo liedjes, maar doordat de focus hier minder op Reids stem komt te liggen zijn ze gelijk minder memorabel.

Hoe donker en desolaat de muziek ook klinkt, thematisch is het album juist heel krachtig, introspectief en positief. “I know I will find my one to hold on to
My life”,
zingt ze in opener Preservation. Zoals in de meeste nummers zingt ze dit niet tegen iemand anders, maar tegen zichzelf en haar muziek: de (innerlijke) krachten die haar leven meerwaarde geven. In het voor zichzelf sprekende Reach My Destination linkt ze de hoofdwegen in haar stad aan de metaforische “bestemming” die ze wil bereiken en trekt daar haar levensles uit. Zelfs als ze in Richard zingt over een buitenstaander heeft de conclusie toch weer betrekking op haar eigen leven. Zo kun je eigenlijk zeggen dat het een aards en nuchter album is geworden, enkel dreigender en meer somber gemaakt door een overheersend muzikale uitwerking in de studio. Een mooie, eigenzinnige  balans is het resultaat.



  1. Preservation
  2. The Arrow And The Aim
  3. Richard
  4. I Come Home To You
  5. Hanson St, Pt. 2 (A River)
  6. Right On Time
  7. Reach My Destination
  8. Te Aro
  9. The Way It Goes
  10. Ain't Got You