In het eerste weekend van mei is het weer zover. Moulin Blues Festival is een geslaagde dertigste editie en trekt meer jongeren naar zich toe dan oorspronkelijk de bedoeling was. Vanaf volgend jaar komt daar volgens voorzitter Jo Evers dan ook verandering in. Het festival heeft zich na een lange periode gefocust op het publiek van veertigplussers, maar wat betreft Evers gaat de organisatie op zoek naar nieuwe doelgroepen. Interessant, want na dertig jaar heeft het festival een indrukwekkende line-up achtergelaten met onder anderen Buddy Guy, B.B. King, Albert Collins en John Mayall. De echte vernieuwing komt rond 2005 wanneer de nieuwe generatie bluesmusici als Joe Bonamassa, Matt Schofield en Tedeschi Trucks Band het podium betreden.

Het tweedaags bluesfestival Moulin Blues trekt vijfhonderd bezoekers minder dan vorig jaar, toch blijft de gemoedelijke sfeer, line-up en locatie zonder enige twijfel aangenaam. Reden is dat de organisatie nadrukkelijk heeft gekozen voor meer diversiteit in het programma, zodat het voor alle doelgroepen aantrekkelijk blijft. Uiteraard blijven er hier en daar vragen ronddwalen over de programmering, maar het grootste gedeelte daarvan is opbouwende kritiek. Zo is de programmering in de kleine tent (ook wel Moulin Blues Café genoemd), waar singer-songwriters en intieme bezettingen het podium betreden, verbluffend en tevredenstellend. Zo horen we acts als Fat Fitz & Cara Robinson, T-99 en Dry Riverbed Trio met gastmuzikanten Kid Ramos en Ian Siegal.

Ook op het hoofdpodium is de programmering eersteklas, met name aandacht voor afwisseling. Zo komt één van de main acts, souldiva Mavis Staples, met een overweldigende band en is klaarblijkelijk zeer in trek bij het publiek; de tent is overbevolkt. De gitarist Rick Holmstrom is in vorm en steelt de show met zijn dynamische gitaarspel. Staples weet het publiek buitengewoon te vermaken, maar anderhalf uur is dan nét iets te lang. Toch blijft het volledige programma van het festival fris dankzij de soulmuziek van grootmacht Staples.

De tweede mainact is Devon Allman, bekend als de zoon van Gregg Allman (The Allman Brothers Band). Hij krijgt het publiek tijdens zijn eerste nummers niet echt op gang. We horen, zoals we van hem voornamelijk gewend zijn, vooral instrumentale nummers, maar ook klassiekers als Clapton’s Forever Man en Ben E. King’s Stand By Me. Spijtig genoeg vindt de afsluiter van de eerste dag pas later in zijn set interactie met het publiek. Over interactie gesproken: halverwege de tweede dag van het festival is Mr. Sipp het interactieve hoogtepunt. Met zijn enthousiasme en bezieling brengt hij Moulin Blues festival naar een grensverleggende toppunt; zo maakt hij gebruik van het gehele publiek en springt hij tussen het publiek en loopt hij al spelend via backstage weer het podium op. Een voortreffelijke verfrissing in het programma.

Daarnaast wordt aandacht geschonken aan de verwilderde en rauwe blues. Kent Burnside ft. JJ Holiday & Jimmie Wood en Daddy Long Legs zijn bij uitstek prima voorbeelden die voor de juiste diversiteit in het programma zorgen. Het festival wordt afgesloten door Matt Andersen & The Mellotones; een verfijnde mix tussen blues en soulmuziek met tetterend koper en een uitstekend laidback-gevoel.

De dertigste editie van Moulin Blues sluit daarmee met zicht op vernieuwing in de programmering en wil daarmee nieuwe doelgroepen aanspreken. Geen overbodige aanpak, want een nieuwe generatie bluesmusici zorgt juist voor meer aantrekkelijkheid rondom het festival.