Michael Dean Damron, ook wel bekend als Mike D., voormalig frontman van I Can Lick Any Sonofabitch In The House (ICLASOBITH), is met zijn lange haar, grote lichaam, tattoos en eeuwig peinzende blik een indrukwekkende verschijning. Een stereotype hardrock/metal figuur. Niets is echter minder waar. Deze man maakt met zijn rauwe stem en uitstekende songwriter kwaliteiten zeer gevoelige nummers die uit het leven gegrepen zijn. Iets wat je totaal niet verwacht wanneer je hem ziet.

In 2005 besloot Damron dat het tijd was voor een solocarrière en verliet ICLASOBITH en bracht zijn debuutalbum A Perfect Day For A Funeral uit. Inmiddels is zijn derde soloplaat, Plea From A Ghost, verschenen. Net als zijn voorgangers, de reeds genoemde A Perfect Day For A Funeral en Father’s Day (2009), is ook deze cd grillig en duister. Tevens bracht de singer-songwriter in 2008 Bad Days Ahead uit samen met de band Thee Loyal Bastards, wat overigens iets vrolijker deuntjes opleverde dan zijn eigen platen.

Damron’s teksten gaan doorgaans over de dood, begrafenissen, branden in de hel en je ziel verkopen aan de duivel. Als je het zo bekijkt lijkt ook Plea From A Ghost een depressief album, maar zo moet je er niet naar luisteren. Damron is duidelijk een man die veel ellende heeft meegemaakt in zijn leven (inclusief drank en drugsgebruik in het verleden) en verwerkt dit door zichzelf op deze donkere manier te uiten. Hij vreest de dood maar ook het leven niet. Ten tijde van ICLASOBITH schreef hij ook geen vrolijke songs. Toch is er het verschil dat hij met die band heavy Americana maakte en nu voor een wat meer melodieuzer en melancholischer geluid kiest. Hierdoor ontstaat een oprechte mix van country, blues, rock en soul. Zijn stemgeluid komt hierdoor nog beter tot zijn recht en heeft af en toe iets weg van de hese Jimmy LaFave. Soms hoor je zelfs een vleugje Steve Forbert in zijn stem, maar Damron heeft vooral zijn eigen sound: een rauw, soms ietwat hees en gekweld, rockrandje.

Niet alleen heeft de uit Oregon afkomstige zanger een fijne stem om naar te luisteren, ook de muziek ligt prettig in het gehoor. Ondanks de duistere sfeer die het album uitademt is het een rustgevende en mooie cd om naar te luisteren. Dit komt vooral door het gebruik van instrumenten als de akoestische gitaar, een lekker jankende elektrische gitaar, een rustgevende cello, mandocello en de harmonica. Vooral de cello is prominent aanwezig, wat het geheel nog een extra duistere ondertoon en mysterieuze sfeer meegeeft. De harmonica, die overigens bespeeld wordt voor een ouderwetse microfoon, zorgt voor een bluessound a la Willy DeVille en de mandocello geeft het een vleugje country. De goede combinatie van catchy uptempo nummers afgewisseld met ballads, is een mooie balans op het album waardoor het niet allemaal zo zwaarmoedig klinkt.