In Brooklyn is er tijdens begin van het nieuwe millennium sprake van een opleving van met folk gerelateerde muziek, enigszins vergelijkbaar de revival die  vijftig jaar geleden in Greenwich Village, die andere wijk in New York plats vond. In Pete’s Candy Store, een plaatselijke bar in een wat oudere woonwijk vormt Matty Charles & The Valentines het huisorkest. Met dat countryfolktrio brengt Charles vier werkstukken en een soundtrack uit. Charles duikt ook op in Meanwhile, een film van de onafhankelijke filmmaker en scenarioschrijver Hal Hartley.

Heimwee naar de familie knaagt, in 2012 keert Charles terug naar de thuishaven Portland, Oregon. In de Landmark ontmoet hij Katie Rose, de zangeres blijkt de perfecte vocale partner. De samenwerking opent nieuwe perspectieven voor het duo en levert songwerk op dat op het debuut verzeild.

In het verleden knutselde Matty al deugdelijk songwerk ineen en dat hij het componeren ondertussen niet verleerd is blijkt op Catching Arrows. Hij levert zowat alle songs aan en begeleidt zijn zang met efficiënt gitaarwerk.  De akoestische set werd nagenoeg live ingeblikt door Joel Savoy in zijn studio in Eunice, Louisiana. Savoy is een niet ongetalenteerd fiddler zoals in de folkballade Steady & True blijkt.

sporadisch mandoline, elektrische en tenorgitaar bij die Nick Forster, van het bluegrasscollectief Hot Rice, daar vakkundig aan toevoegde. Voor aangepaste basritmiek zorgde David P. Jackson, die ooit deel uitmaakte van Dillard and Clark en op sessies voor  Dwight Yoakam, Hoyt Axton en Jackson Browne figureerde.

Een enkele song wordt door Katie aangebracht, in Julia komt ze wat meer op de voorgrond met haar heldere zang. Het songwerk van Charles klinkt vertrouwd maar dat heeft wellicht vooral te maken met de op verfijnde fingerpicking gebouwde songs en de wonderlijke harmonische zang die  onbeschaamd naar de verrichtingen van The Everly Brothers of illustere voorgangers als The Louvin Brothers lonkt. Die zangpartijen zijn onmiskenbaar de sterkste troef van het duo. Het warme stemtimbre van Matty dat enige gelijkenis met dat van Gordon Lightfoot vertoont en Katie’s heldere zang imponeren afzonderlijk al, samen zorgen ze voor haast magische momenten.

Of je nu luistert naar lekker twangende honky tonkers als One Hundred Years of Where They ‘re Gonna Burry Me of het akoestische folktales als Long Gone of I Belong To Heaven betreft, onveranderlijk krijgen we songwerk van tijdloos allure voorgeschoteld dat een rustieke authenticiteit uitademt. Hoe dat repertoire van Matty Charles & Katie Rose op een clubpodium kinkt kan je volgende maand vaststellen.