Dat zingen met een Brabantse tongval zowel mooi als goed kan zijn, dat bewijst Mathijs Leeuwis met zijn nieuwe album Wachten Op De Klap. Waar enkele provinciegenoten met dat accent al een grote landelijke faam hebben verworven, is het nu dus hoog tijd dat die faam ook bij Leeuwis komt.

De in Waalwijk geboren en in Tilburg wonende Leeuwis bracht in 2008 zijn debuutalbum uit, in het Engels. Hij kwam er al snel achter dat dit niet de taal is waarin hij zich het beste kan uitdrukken. En dus werd de overstap gemaakt naar het Nederlands, dus met die Brabantse tongval. Dat dat helemaal niet erg is, zelfs een goede keuze was, dat bleek het jaar erop, toen hij in Paradiso de publieksprijs won in de finale van de Grote Prijs van Nederland. In datzelfde jaar kwam ook zijn cd Klei, Stront en Zand uit. Een album dat helaas te weinig aandacht kreeg maar ja, toen was WiM er nog niet. En de herkansing is er nu dus, met Wachten Op De Klap, dat vanaf 27 augustus te koop is.

Het album telt dertien nummers. Wat opvalt is dat die als genre bijna allemaal een herkenbaar uitgangspunt hebben. Je hoort namelijk dat Leeuwis dol is op blues, op folk en op de meer traditionele singer-songwriters. Dat hoor je onder meer aan de instrumentkeuze: zelf speelt hij heerlijk op de dobro, even prachtig worden mandoline, banjo en viool bespeeld door multi-instrumentalist (en door Leeuwis via het internet gevonden) Alex Akela. Ook hoor je de invloeden van genoemde genres duidelijk in de muziek. En toch… toch brengt Leeuwis het net anders.

Bijvoorbeeld, net als je vanuit voorspelbaarheid een bepaald akkoord verwacht, dan krijg je wat anders te horen. Enige uitzondering is het toch wat voorspelbare bluesnummer ’t Gaat Al Weken Goed. Maar ja, door het onvoorspelbare van de voorgaande nummers was dat ook niet echt verwacht. En trouwens, het niet gangbare hoor je ook aan de teksten; die zijn niet standaard, er is geen voorspelbare rijm. Wel is het allemaal erg persoonlijk, de nummers zijn intiem en herbergen een erg prettige dosis melancholie.

Ondanks dat is Leeuwis nog maar 25 jaar. Toch heeft hij een stem die doet vermoeden dat hij op 5 jarige leeftijd al graag aan de whisky mocht nippen en de ene sigaret met de andere aanstak. Lekker bluesy!

Ja, Wachten Op De Klap is weer eens een bewijs dat in Nederland nog genoeg artiesten wonen die weten hoe je mooi met goed kunt combineren. Mathijs Leeuwis weet zeker hoe dat moet. Zullen wij als muziekliefhebbers dat nou eens gaan belonen? Hup, naar de winkel!