Eerder reisde  de uit Engeland afkomstige Welshman af naar Nashville om er Daniel Kimbro te bezoeken, een getalenteerde bassist die  Harley op een festivalpodium in Tennessee ontmoette. In nauwelijks enkele uren blikte het duo Live At Southern Ground in.

Voor de opvolger werd  wat meer tijd uitgetrokken en Derek Mixon ( Chris Stapleton, Sam Lewis) verzorgt de percussie terwijl, de piano die je in enkele nummers hoort, is die van Mica Hulsher (Alabama Shakes). Kimbro, eerder actief bij Larkin Poe en Thom Hell werkte ook samen met slide virtuoos Jerry Douglas. Douglas flankeert het duo met zijn dobro in Feet Don’t Fail Me Now ,dat heeft niets te maken met  het bijna gelijknamige nummer van Little Feat maar deze  huppelende fingerpicker bevat  uiteraard een fraai staaltje slide. Harley kan overigens ook meer dan voortreffelijk overweg met het bottleneck staafje  en wisselt  escapades op zijn hoogbejaarde Weisserborn af met elektrische gitaar en lapsteel.

De verfijnde en geïnspireerde snarenescapades staan helemaal in functie van de 11 songs die de man zelf componeerde en vormen een uiterst ontspannen, bij momenten adembenemende soundtrack, die zich ergens tussen traditionele countryblues en folk situeert en verhalen ondersteunt die tijdens talloze omzwervingen ontstonden. Zo huppelt Trouble op dartele pianotonen en een met de strijkstok gehanteerde bas richting New Orleans.

De bluesballade  This Little Bird ontrolt zich met  een ritmiek die sterk gelijkenissen vertoont met St. James Infirmary verwante ritmiek. Postcards From Hamburg blijft eveneens vanaf de eerste beluistering hangen en in iedere song huist wel iets dat aanspreekt. Zelfs een ruim zeven minuten uitgesponnen Mean Old City Part 2, een meer ingetogen uitvoering van Harleys originele versie, weet met de bijzondere textuur moeiteloos de aandacht van de luisteraar te vangen en vast te houden.