De Mark Pontin Group heeft haar roots in Wales, een prachtige streek gelegen in het Britse Koninkrijk. Deze band, die draait om zanger / gitarist en frontman Mark Pontin, heeft overduidelijk zijn roots in de bluesrock, maar dan wel de geëvolueerde vorm daarvan. Inmiddels heeft deze band terecht een groeiende schare fans en na het beluisteren van dit album behoor ik daar zeker ook bij.

Het album Textures bevat een gevarieerde mix van vette maar goed doordachte bluesrock, dromerige ballads, sferische soundscapes en progrockachtige composities. In eerste instantie werd ik door de eerste drie tracks van dit album wat op het verkeerde been gezet, maar na een wat intensievere beluistering blijkt de mix van rauwheid en dromerigheid toch wel goed bij elkaar te passen.

Dus ja, de eerste track Outside Inside is inderdaad behoorlijk rauw en indringend, maar deze bevat subliem scheurend en schurend gitaarwerk en ook het Wha Whapedaal wordt flink misbruikt. Dit nummer staat als een huis. Well done! Daarna volgt het het romantische Change dat me doet denken aan een mix van de Eighties band The Fixx en de virtuoze gitarist Eric Johnson.

De veelzijdigheid van Mark Pontin als zanger en gitarist komt hier goed tot zijn recht. Maar een groter contrast ten opzichte van de opener Outside Inside kun je je bijna niet voorstellen. En weer gaat het een heel andere kant op met de derde track Three Days. Ook hier weer die wilde rauwheid die we te horen kregen bij Outside Inside. De ergste woede is geuit lijkt het.

Daarna wordt het album consistenter. Het gaat verder met Rising Up Before The Dawn, eentje die gebaseerd en geïnspireerd is op het Hendrix / Trower repertoire. Ik blijf een zwak houden voor dit soort dromerige rockballads. Mooi akkoordenwerk dat smaakvol geaccentueerd wordt door het gebruik van het Univibe gitaareffect. Een fenomenale gitaarsolo stuwt het nummer naar grote hoogten.

Ook Delirious gaat stevig van start en heeft een echte jaren Zeventig drive. Stevige bluesrock zoals deze moet zijn, maar zeker niet recht toe recht aan. Het instrumentale In the Middle is er eentje die er bij mij ingaat als zoete koek. Het doet me denken aan de weird rockende nummers van onze Nederlands trots Sjako. Dit hoor je te weinig meer tegenwoordig.

Op het dromerige en psychedelische bluesnummer The Sea drijf je ook echt helemaal weg. De goed gevonden jazzy progressions geven dit nummer extra body en ook hier weer subliem gitaarspel van Pontin. Een prachtig muzikaal vergezicht dus.

De ingewikkeld klinkend track Illusion is vervolgens weer heel verrassend. Een catchy gitaarriff vormt de backbone, maar vervolgens ontwikkelt het zich naar een waar jazzrocknummer zoals we dat nog kennen uit het begin van de jaren Zeventig. Klasse!

Het funky Good Stuff is duidelijk geïnspireerd door bluesrocker Chris Duarte en ook Stevie Ray Vaughan. Qua sound, opbouw en gitaarlicks zou dit zo van één van Duartes albums kunnen komen. Neemt niet weg dat het staat als een huis.

Daarna volgt een zeer interessant conceptueel tweeluik genaamd Three Wishes part I en II. Hier komt de veelzijdigheid van Pontin absoluut tot een hoogtepunt. Hij schakelt net zo makkelijk over van vette recht toe recht aan bluesrock, naar lyrische progrock à la Steve Wilson. Opvallend hier is de werkelijk prachtige gitaarsound en de schitterende zangarrangementen. De gitaarsolo in Part I is de gedurfde voortzetting van Are You Experienced dat naar een splijtend hoogtepunt drijft. In Part II wordt het vervolgens net allemaal wat liefelijker en komt de meer romantische kant van Pontin boven drijven. De hoge kwaliteit en intensiteit van zowel de compositie als de instrumentale bijdragen blijven echter gehandhaafd.

Het instrumentale nummer Going Home is alweer het laatste van dit album. Deze alleen op de akoestische gitaar gespeelde track lijkt eigenlijk wat verloren ten opzichte van de andere tracks, maar kabbelt mooi en rustig naar het einde toe. Misschien had het daarom qua tracklist beter achter The Sea gezet kunnen worden.

Textures bevat naast stevige Seventies jazzy en complexere gitaarrock, gedurfde uitstapjes naar de meer rauwere ongepolijste bluesrock en geheel tegenovergesteld de meer psychedelische en dromerige progrock. De composities zijn creatief, met inventieve instrumentale bruggetjes en spitsvondigheden. Het gitaarspel van Mark Pontin is van een hoog niveau en absoluut niet cliché. Voor de gitaarliefhebber een absolute lust voor het oor! Als laatste moet zeker niet onvermeld blijven dat de Mark Pontin band bestaat uit zeer capabele musici die het geheel naar hoog plan tillen. Het is daarom meer dan de som der delen. Liefhebbers van stevige bluesrock met diepgang zullen dit album erg waarderen, maar ik denk dat ook de progrockers onder ons dit album zouden moeten beluisteren.