In de jaren tachtig en negentig schrijft Mark Olson samen met Gary Louris vanuit Minnesota muziekgeschiedenis met The Jayhawks, na tien jaren van harmonische alt.country scheiden in hun ‘95  hun wegen. Louris gaat verder met The Jayhawks en Olson  opteert voor een meer onafhankelijke, persoonlijke benadering en zet in Joshua Tree samen met zijn oude vriend, fiddleman Sam Russell en vrouw Victoria Williams The Orginal Harmony Ridge Creek Dippers op poten.

In zijn solowerk haalt Mark Olson nooit helemaal het niveau van zijn output met The Jayhawks, met uitzondering van The Salvation Blues, de in subliem songwerk verwerkte, pijnlijke muzikale nasleep van het opbreken van zijn relatie met Williams. Hij wordt daarbij overigens in enkele nummers geflankeerd  door Gary Louris. In 2008  volgt Ready For The Flood, een akoestisch duo -project met Louris Ready For The Flood. Na Many Colored Kite valt Good -bye Lizelle, een ietwat labiel wereldmuziek-experiment dat Olson samen met zijn Noorse vriendin Ingunn Ringvold ineen knutselt, enigszins tegen. In 2011 is er nog een kortstondige reünie met Louris voor Mockinbird Time maar het Jayhawks-verhaal lijkt definitief over voor Olson.

Door problemen met verblijfsvergunningen van Zijn Noorse vrouw pendelt het muzikale koppel tussen de VS en Noorwegen om uiteindelijk terug in de woestijn in Californië te belanden. Spokeswoman Of The Bright Sun komt zowat integraal tot stand in hun huisje in Joshuah Tree met eenvoudige opname apparatuur. Ingunn zorgt naast de bijdrage op toetsen, gitaar, duclimer en exotische percussie voor wonderlijke strijkersarrangementen en een weergaloze harmonische vocale achtergrond. Die werkwijze geeft Olson de volledige vrijheid om zowat alle mogelijke invloeden in zijn te verwerken, elementen uit musical, pop,  folk countryrock, een oude hymne uit zijn kindertijd …

All My Days voert terug naar Olson’s jeugdjaren en Seminole Valley Tea Slippers lijkt weggelopen uit een psychedelische soundtrack van de jaren zeventig. De akoestische basis wordt verrijkt met mellotron en elektrische gitaren en omstrengelt de heerlijke samenzang. Van Dear Elisabeth tot Death Valley Soda Pop Cool Down Dream, alleen die titel al, verzeil je als luisteraar in de zonnige, sfeervolle spirituele leefwereld van Olson. De terugkeer naar zijn geliefde oord Joshua Tree is hier ongetwijfeld niet vreemd aan en levert een aangenaam kabbelende luie luisterplaat, die samen met het onovertroffen The Salvation Blues tot Olson’s fijnste solowerk behoort.