Pas twee jaar geleden bracht Mark Lucas zijn debuutalbum Dust uit en komt nu met zijn tweede, sterkere plaat Uncle Bones. Lucas heeft de eigenaardige trek om heel grimmige en duistere teksten te schrijven, nou lijkt dat op het eerste gezicht misschien niets bijzonders, maar de manier waarop deze man dat doet, wel. Hij is een ware verhalenverteller en een echte spraakwaterval.

Hij vertelt op zo’n manier dat de personen en de situaties die hij omschrijft in zijn liedjes tot leven komen. Je ziet het voor je als een korte film. Zelden heb ik een singer-songwriter gehoord die zo beeldend en filmisch kon schrijven. Zeer indrukwekkend. Zijn verhalen zijn donker, een combinatie van thriller met horror. De personages die hij opvoert zijn ontleend aan legendes, mythes, fabels en spookverhalen uit het denkbeeldige Cherokee bend in Kentucky, waar Lucas geboren en getogen is en waar hij nog altijd woont. Enkele van die vreemde, gedenkwaardige types zijn een meisje dat parels huilt (Take Me Back, Water), een man die eindigt als de violist van de duivel –Uncle Bones– nadat hij zijn overleden geliefde uit het dodenrijk probeerde te halen (een verhaal gebaseerd op de klassieke Griekse mythe over Orpheus en Eurydice), een vrouw die naar de doodskist van haar overleden man belt (Pick Up) en een vrolijke psychopaat (Dragon Reel).

Ondanks dat de teksten donker zijn, is de muziek juist vrolijk. Mark Lucas maakt een mix van Appalachian folk, bluegrass, country, altcountry en blues. Jeneé Fleenor speelt er lustig op los met haar viool terwijl Bleu Mortensen de muziek verder kleurt met zijn dobro en pedal steel. Op een zeer smaakvolle wijze wandelen daar, naast Lucas zijn gitaar, ook nog een mandoline en een banjo tussendoor. De instrumenten zijn goed op elkaar afgestemd en vloeien perfect samen. Tevens zorgen al deze instrumenten ervoor dat de sinistere sfeer goed wordt ondersteund. Daarnaast zorgt Mark er met zijn sterke, licht gruizige stem voor (die af en toe doet denken aan Ray Wylie Hubbard) dat ieder woord binnenkomt. Overigens noemt Ray Wylie Hubbard Lucas’ muziek ‘Blood honest lowdown badass walking cool’, maar dit ter zijde.

Lucas is voor de duvel niet bang om out of the box te denken en zingt over een donkere, mysterieuze wereld waarin vreemde dingen gebeuren en waar de dood en ja hoor, ook de duivel in de schaduwen op de loer liggen. De singer-songwriter heeft een stijl die we niet vaak horen, zeker niet in Nederland. Het is dan ook bijzonder dat überhaupt een plaat als deze ons kikkerlandje heeft weten te bereiken. Mark Lucas zijn sound is origineel met een vintage touch, intens, gevarieerd en het staat als een huis. Alles klopt precies!