We volgen Maclom Holcombe, de man uit North Carolina al een tijdje die met langspelers als Gamblin’ Houses, To Drink The Rain, Down The River en Another Black Hole in het vizier kwam.  Zo’n tien jaar geleden  vormde Not Forgotten voor mezelf de eerste confrontatie in 2007 met de countryfolk  van Malcolm Holcombe. De troubadour met de rauwe rasp vertelde al eerder op akoestische fingerpicking gezette verhalen die de minder gefortuneerden die zich evenals de singersongwriter aan de zelfkant van de Amerikaanse samenleving  bevinden.

Na zijn debuut, Trademark, een duoproject met Sam Milner in ’84 bracht Holcombe onder eigen naam al een handvol werkstukken uit die door gerenommeerde collega’s als Steve Earle en Lucinda Williams al geprezen werden, op Down The River duiken Earle en Emmylou Harris op als gastvocalisten, naast Darrell Scott. De onvolprezen snarenman zorgt naast muzikale ondersteuning voor de productie en dat tilt het authentieke troubadourwerk naar een hoger niveau zoals het op de  akoestische bass van Dennis Crouch huppelende Crippled Point O’ View illustreert. De harmonica van Jelly Roll Johnson, dobro van Jared Tyler en resonerende gitaren van Verlon Thompson zorgen voor fraaie accenten op Pretty Little Troubles.

Als Holcombe’s roestige stem door een zangkoortje ondersteund wordt leidt dat naar het gospelpad in Yours No More en levendige bluegrass in Good Ole Days maar de sombere, uitzichtloze realiteit van het harde genadeloze bestaan van de mijnwerker overheerst. “Fifty cents, a bloody day, no child no labor laws, most them lil’ babies died, disease and alcohol, disease and alcohol”.

Holcombe vertaald zijn eigen ‘pretty little troubles’ in sombere mijmeringen als South Hampton Street, een op de rand van country en folk balancerend Rocky Ground of de op geïnspireerde fingerpicking en jazzy basstructuur grimmig uitgekauwde titelsong. In Bury, England wordt de betreurde Guy Clarke vermeld en na een akoestisch sololuikje worden de Keltische roots geëerd met The Eyes Of O’ Josephine. De Ierse uitbundigheid maakt snel plaats voor sombere bespiegelingen in The Sky Stood Still.

“Still as a stone, kicked up and down, wishin’ children never grow old” vertrouwd Holcombe ons toe in de afsluitende akoestische ballade We Struggle. Een donkere visie die helaas verder reikt dan de Amerikaanse situatie en zich onveranderlijk in oerdegelijk uitgewerkt songwerk manifesteert.