Een heel ander klankenpalet dan ik me in eerste instantie had voorgesteld toen ik naar de foto op de hoes keek. Naar verwachting zou ik stevige blues gaan horen, maar in plaats daarvan een Vaudeville-achtig klinkende band, meer een orkest eigenlijk, bestaande uit blazers die wel alles lijken te kunnen spelen variërend van Jump, Jive, Blues, Soul, Country, Jazz en Rock & Roll en dat doorspekt is met pittig gitaarspel. Het lijkt een muzikaal carnival dat zijn basis lijkt te hebben in de muziek en invloeden van Louis Armstrong, Tom Waits, Morricone en gek genoeg ook Nick Cave. Daarnaast doet het me ook denken aan de traditionele Joodse muziek die bijvoorbeeld de Amsterdam Klezmerband ten gehore brengt.

Maison du Malheur begon eigenlijk als soloproject in 2010. Voorman J.P. Mesker startte als singer-songwriter, maar binnen een periode van vier jaar werd het een acht man sterk orkest. Inmiddels is dit het derde album van de band die vooral ook als liveband de nodige faam heeft verworven. Het is een echte feestband die samen met het publiek het leven wil vieren.

Het nieuwe album, opvolger van het sterke Wicked Transmission uit 2013, Dit album bestaat uit tien eigen geschreven tracks, allemaal van de hand van J.P. Mesker, met uitzondering van de drie tracks die hij samen schreef met enkele andere bandleden. Het is een in aanleg feestelijke en zeer energiek klinkende plaat, met uitzondering van bijvoorbeeld het laatste nummer The Connection dat een meer melancholische inslag heeft. Opmerkelijk is dat Maison du Malheur dit album in één keer, dus zonder overdubs, heeft opgenomen. Hierdoor hebben de nummers iets heel directs omdat er niet aan ”gesleuteld” is. Het album heeft daarom een echte live-feel.

De eerste track, het intens bluesy Join the Weeds zorgt ervoor dat je je in het Amerika van de jaren twintig van de vorige eeuw waant. Deze komt gelijk hard binnen! Daarna begint Reboot met een aanzwellende strumming banjo en horen we zowaar een tuba. Vervolgens komt het echt op stoom en wordt het getransformeerd tot een swingend Dixieland nummer, maar wel met diepgang. Het kan vervolgens niet meer stuk door de meesterlijke gitaarsolo aan het eind.

Too Fast Too Slow is een uptempo boogie die Brian Setzer met zijn Orchestra ook wel in het repertoire zal willen opnemen. Dit swingt de pan uit! Daarna is het verder opstomen met Stomping Ground dat prima gedragen wordt door een sprankelend pianoritme. Streams of Resonation begint relaxed en krijgt gaandeweg een meer soulachtig karakter door de blazersarrangementen en het lekkere jaren Zestig gitaarwerk. Crow kan zo gebruikt worden als nummer voor een Mardi Gras optocht! Your Number is Up is één van de opvallendste tracks van dit album omdat dit een meer ingetogener karakter heeft dan de overige. Het eerste deel van de song lijkt geïnspireerd op muziek van Ennio Morricone. The Red Glow heeft dat aansprekende en vrolijke vaudeville karakter, het swingt de pan uit en voor je gevoel kunnen elk moment de dancing girls het pand betreden. Naast geweldige blazersarrangementen hier virtuoos pianospel, klasse! The Connection, de laatste track van dit album begint gevoelig met een klarinetmelodie en ontwikkelt zich verder als een prachtige mistroostige New Orleansblues. De zang van J.P. Mesker doet me hier denken aan de Belgische zanger Arno Hintjes.

Een meesterlijk derde album van Maison du Malheur, dat ook nog eens uitstekend klinkt. De nummers liggen qua stijl en sound in elkaars verlengde en daardoor heeft dit album een consistente kwaliteit. Daarnaast is het bijzonder dat een band van Nederlandse origine zo’n authentieke- en internationale sound kan neerzetten. Live moet deze band een feest zijn, ga dit zien!