×

Concert

06 juni 2016

Magische Jonathan Wilson in de Amstel Kerk

Geschreven door: Dick Hovenga

Met een akoestische Europese tour deed Los Angeles’ finest Jonathan Wilson afgelopen week de Lage Landen aan. Gehoopt maar toch best onverwacht bleek hoe ontzettend goed dat idee was.

Volle zalen hadden Wilson en kompaan Omar Velasco de afgelopen weken al wel vaker gezien maar dat het nog licht was en dat in volle glorie door de grote ramen te merken was, nog niet. Het gaf het concert op de prachtige zomerse avond een verrassende meerwaarde. Noem het een ‘Californian feeling’. Want de sound van Wilson is doortrokken van de Laurel Canyon en de muzikanten die daar vandaan kwamen of inspiratie vonden. Maar de southern rock en de zeventiger jaren Pink Floyd zijn nooit ver weg is. Het is een zeer interessante muzikale weg die Wilson bewandelt juist ook omdat hij de rijke muzikale geschiedenis van Californië in een zo weelderige nieuwe vorm heeft gegoten. Met exact de juiste songs die zowel met pakkende gitaarriffs als rijke melodieën opgebouwd zijn. Zijn relaxte prachtstem sluit daar naadloos op. Zijn albums Gentle Spirit en Fanfare zijn echt meesterlijke collecties songs die het verleden naadloos in het coole nu plaatsen.

De akoestische tour die Wilson door Europa voert was een mooie manier om de songs, in de studio in mooie arrangementen verpakt, nu ook eens ‘kaal’ te horen. Zijn vaste kompaan Omar Velasco mocht eerst het concert met een korte set starten. Ook hem is de Californian sound niet voorbij gegaan, hoewel hij in Argentinië opgroeide. Een aantal mooie songs van zijn door Wilson geproduceerde debuut Golden Child kwamen voorbij zoals titelsong en het erg fraaie Great Big House. Met een wel heel erg mooie versie van Mercedes Soza’s Alfonsina Y El Mar sluit hij het voorprogramma af.

Hij keert als extra gitarist en duozanger van Jonathan Wilson terug op het podium nadat Wilson met Gentle Spirit het concert prachtig begonnen is. Met Rare Birds, een nieuwe song die, zoals hij zegt, zomaar de titeltrack van zijn nieuwe album zou kunnen worden, vervolgt hij de set sprankelend. Wilson blijkt in topvorm en Velasco de perfecte extra muzikant en zanger. In een geïnspireerde set spelen de mannen de songs van Wilson naar een nieuwe dimensie. Een heerlijke lange, supermooie, versie van Dear Friend bijvoorbeeld, waarin Wilson maar weer eens laten horen wat een bijzonder gitarist hij toch is. Een prachtige versie van klassieker Desert Raven waaraan je door dat geweldige gitaarloopje gelijk weer verslaafd raakt.

Voor een verschuiving van gitaar naar piano blijkt de titel/openingstrack van zijn laatste album Fanfare een zeer geslaagde keus. Ook een song als Slide By blijkt in een pure pianoversie wel heel erg mooi. Verassing in de set is Wilson’s versie van Arlo Guthrie’s Coming Into Los Angeles, waarvan de mannen een lekker dikke versie spelen. Met een prachtversie van Valley Of The Silver Moon sluiten de mannen het concert geweldig af. Ze komen nog terug voor een aantal songs en sluiten uiteindelijk sfeervol af met een prachtversie van Love To Love.

Hoewel de akoestische tour bij aankondiging een mogelijkheid leek voor Wilson om de aandacht van het publiek te houden omdat zijn nieuwe album wat langer op zich laat wachten werd juist meer dan duidelijk dat Wilson net gemakkelijk zijn songs met een band als in een solobezetting gaan plaatsen. Juist door zijn geweldige gitaarspel en kenmerkende stem weet hij de aandacht meer dan vast te houden en soms zelfs ronduit te ontroeren. Met behulp van de ijzersterke Velasco maakte Wilson er in de Amsterdamse Amstelkerk een magische avond van die ons nog lang zal heugen.