Met deze Canadese dame maakten we een tijdje geleden kennis als de helft van het duo Roger Roger toonde ze op haar intrinsieke klasse als zangeres en kwamen haar songwriters capaciteiten als co-auteur al uitgebreid aan bod op Fairweather.

Dat is ondertussen zowat drie jaar geleden en Madeleine voelde zich  sterk genoeg om haar  songwerk dat ze moederziel alleen in haar thuishaven Winnipeg en de primitieve blokhut van haar voorouders  ergens in het binnenland van Manitoba. Dat songwerk leunt sterk op de folktraditie, in dat muzikale kader dat overigens door opvallend  veel vrouwen wordt ingevuld  passeren naast feministische beschouwingen over gender gelijkheid de betoverende uitwerking van de ongerepte natuur in haar thuishaven naast persoonlijke relatie beslommeringen.

In Sweet Little Lies en duikt broer Lucas even op met een elegante bijdrage op elektrische gitaar terwijl haar vader Lloyd Peterson orgel en piano bepotelt en samen met zijn dochter de productie van het geheel verzorgt. Overigens wordt de instrumentatie bescheiden gehouden zodat de verhalen nog beter uit de verf komen met naast de gebruikelijke harmoniezang veel aandacht voor uitgebreide koorzang. In 60 Years wordt de expressieve zang  door The Matriarchy Choir, een met uitsluitend vrouwelijke familieleden samengesteld koor. Achter The Florence Lake Singers schuilen dezelfde vrouwen geflankeerd door Lloyd Peterson en Logan McKillop die enkele nummers van elektrisch gitaarwerk voorziet.

Madeleine geeft daarbij telkens de aanzet met akoestische gitaar, het zijn bovenal de geheel akoestisch opgebouwde momenten die bijblijven. Het met viool en mandoline gelardeerde Cottonwood dat eveneens als Take My Time een ontspannen, naar de natuur hunkerende sfeer creëert. Het prachtige moederziel alleen aangebrachte Soldiers is vanaf de eerste beluistering mijn persoonlijke favoriet.

Is het de Canadese lucht of de nog levendige folktraditie, Madeleine Roger komt met haar subtiele benadering en prachtige songs behoorlijk dicht in de buurt van een pionier als Joni Mitchell en dat blijft geenszins beperkt tot die verstilde passages van het in een bijzonder mooie digipack verpakte Cottonwood.