Wat brengt Canada de laatste tijd toch mooie americana! Eind 2010 schreef WiM al over namen als John Wort Hannam en Jim Byrnes, nu laat Lynne Hanson met haar nieuwe album Once The Sun Goes Down horen dat ook zij zeker in die rij thuishoort. Het is het derde album van de singer-songwriter uit Ottawa.

Mocht u nu denken “heb ik niet al eerder iets over deze cd gelezen?”, dat kan goed. In Canada is die vorig jaar namelijk al uitgekomen. Toch staat de officiële release voor Nederland gepland op 31 januari. Om die reden én omdat ze binnenkort voor concerten naar Nederland komt, lijkt het WiM slimmer om de recensie nu ‘pas’ te plaatsen.

Het album telt elf nummers die samen een kleine drie kwartier aan lekkere alt-country opleveren. Wat de muziek onder meer zo mooi maakt, is de hoorbare passie in de ietwat nasale stem van Hanson. Dat maakt de muziek zeer gemeend. Die zangstijl werd eerder al vergeleken met niemand minder dan Gillian Welch en Lucinda Williams, hoewel Hanson daarover zelf zegt dat ze pas naar die artiesten is gaan luisteren nadat die vergelijkingen werden gemaakt. Producer van en multi-instrumentalist op het album David Baxter zegt over de oprechtheid van de nummers van Hanson het volgende: “Lynne means every word she sings. She uses traditional song forms and stories to tell a very personal story. A terrific, direct singer and a great guitar player. If she was a boxer, they’d say she punches above her weight.”

De nummers zijn stuk voor stuk goede composities, muzikaal én tekstueel. Ook mooi is de afwisseling van typische country-instrumenten als banjo (Justin Rutledge) en mandoline (Gilles Leclerc) met de minder voor de hand liggende als cello (Kevin Fox). Over afwisseling gesproken, die is er ook in tempo: van de prachtige ballad Somewhere A Lovely Flower tot het meer rockende Riptide tot het uptempo, naar bluegrass neigende No More Rain.

Begin februari komt Lynne Hanson naar Nederland om Once The Sun Goes Down te promoten. Niet in de grote zalen, maar op locaties die net zo knus zijn als de muziek die ze maakt. Voor iedereen die daarbij wil zijn (en wie wil dat nou niet?), hier de gegevens:
13-02: ’t Keerpunt (Spijkerboor)
14-02: Meneer Frits (Eindhoven)
17-02: Transvaria (Den Haag)
18-02: Stonevalley (Lichtenvoorde)
19-02: Huis Verloren (Hoorn)