×

Recensie

Roots

24 juni 2013

Lynn Miles

Downpour

Geschreven door: Theo de Jong

Downpour Lynne Miles Roots 4 Lynn Miles – Downpour Written in Music https://writteninmusic.com

Ja, het is weer kommer en kwel. Op Downpour doet mevrouw Miles diepgewond verslag van de manier waarop ze, ondanks de per CD herhaalde voornemens, toch opnieuw is vervallen in alle vertrouwde fouten. Ze laat zich volstrekt onder de voet lopen door verleidelijke klootzakken, raakt verstrikt in het type relatie dat vooral eindeloos práten vergt, moet toegeven dat ze het soms aan zichzelf te wijten heeft als een man zijn biezen pakt, en kampt tussen alle vertrouwde misère door ook nog eens met de eerste gevolgen van het ouder worden – niet alleen behoort een nacht probleemloos doorhalen tot het verleden, Lynn wurmt zich bovendien met steeds meer moeite in haar strakke kleren. Ze kan er harder over klagen dan de generatie van haar moeder over de combinatie kunstheup, jicht en looprek. Wonderlijk genoeg is ze toch niet af te serveren als een onverbeterlijk zeikwijf.

Miles’ variatie aan onderwerpen laat weliswaar te wensen over, binnen haar thematiek manifesteert ze zich als een singer-songwriter die haar stiel verstaat. Haar teksten zijn meestal van een benijdenswaardige accuratesse, en ze worden nooit ontsierd door gezochte beeldspraak. Als ze zich in Moth voorneemt om in de volgende romance niet als het slachtoffer te eindigen, gebeurt dit met een vinnige helderheid waar weinig vakgenoten aan kunnen tippen: I won’t be the moth/I’ll be the flame/Won’t be the track/I’ll be the train/I’ll be the needle/Not the vein/If I ever love again. Ze is even pijnlijk exact – ook voor zichzelf – wanneer ze een sullig treuzelende ex-minnaar in Can’t Stop My Heart From Breaking definitief naar diens nieuwe liefde stuurt, en ziet in How To Be Alone heel direct haar op dat moment eenzame toekomst onder ogen.

Wie zich ergert aan het vele navelstaren en de al te frequente onder- of boventoon van zelfbeklag, zal moeten toegeven dat Miles over de artistieke middelen beschikt om heel móói te zeuren. Ze blijft plaat na plaat de fraaiste melodieën uit haar mouw schudden, gekenmerkt door een geheel eigen droefgeestige zwier, en nauwkeurig toegesneden op haar zwaarmoedige timbre. Bijna twintig jaar na de opnamen voor haar doorbraakalbum Slightly Haunted is haar indrukwekkende stembereik intact, en het beetje gruis in de lagere registers komt haar expressiviteit alleen maar ten goede. De paradox in Miles’ werk: er gaat troost uit van haar muzikaal zo gracieuze mistroostigheid. Dat is niet in de laatste plaats te danken aan multi-instrumentalist Ian LeFeuvre, al sinds de vroege jaren negentig Lynns ideale klankbord en zielsverwant. In zijn rol van hofproducer weet LeFeuvre ook op Downpour telkens het evenwicht te vinden tussen dynamiek en intimiteit.



  1. More
  2. Lesson In Everything
  3. Moth
  4. Sad
  5. How To Be Alone
  6. My Road
  7. Million Brilliant
  8. Love Is Red
  9. Can’t Stop My Heart From Breaking
  10. Party Too Long
  11. Broken Hearted