Lucinda Williams is een Amerikaanse estafetterenner, die vele prijzen in de wacht heeft gesleept. Maar oeps, dat is natuurlijk wel een andere Lucinda Williams dan de gelijknamige, eveneens veel geprezen alt-country muzikant. Die rent namelijk niet zo snel: sterker nog, op dit net uitgekomen album is ze niet vooruit te branden. Er zijn niet veel muzikanten waarbij een gebrek aan tempo en -variatie opgevat kan worden als een positieve eigenschap, maar Williams hoort daar zeker bij.

Zoals gezegd, wat klinkt dit album traaaaaaaaaaag, voornamelijk op de eerste zeven nummers van dit anderhalf uur durende album.  Een los-vast concept op dit album kiest als thema de Highway 20, een weg die door een aantal belangrijke steden binnen het zuiden van de Verenigde Staten trekt. Natuurlijk zit deze zuidelijke sfeer altijd diep geworteld bij de uit Lake Charles, Louisiana komende Williams, maar toch is het voor haar geografische belang van dit concept lange tijd op tekstueel vlak niet terug te horen. Gebruikmakend van teksten geschreven door zowel haar overleden vader als ook americana-icoon Woody Guthrie ontvouwt er zich een concept over een vrouw die onder andere onzeker is in de liefde, zich schuldig voelt over vreemdgaan  en rouwt om de liefde die ze kreeg van de mensen die nu overleden zijn.  Die onderwerpen, liefde en rouwen, komen later in het album nog terug op een meer persoonlijke manier. Het verschil zit erin dat deze onderwerpen op de eerste helft veel meer beschouwend klinken, alsof ze he dus over iemand anders heeft.

Dat donkere, beschouwende hoor je ook terug in de muziek. Niets ten nadele van de uitstekend klinkende ritmesectie, maar  een grote rol is weggelegd voor de gitaren op dit album. Met pedalsteel gitarist Greg Leisz, Bill Frisell en Val Mcallum heeft ze dan ook niet de minste in huis gehaald om haar muziek van een stevig randje te voorzien. Er is dan ook dikwijls ruimte voor gitaren die in gevecht gaan met haar stem, of er een mooie solo tegenaan gooien als ze even niet zingt.  Maar zelfs instrumentaal bekruipt je het gevoel dat alles ingetogen en beschouwend moet klinken. Dit zorgt uiteindelijk voor een donkere en tragische sfeer, waarin Williams haar vocalen  dronken zwalkend – met die kenmerkende Southern Draw l – haast onverstaanbaar doorzeuren, maar daardoor juist emotioneel klinken.

Dan veranderd er wat: het door een cd-wissel onderbroken duo Louisiana en het titelnummer pakken opeens de essentie van het zogenaamde conceptalbum en verhalen over meer concrete herinneringen die Lucinda vanuit haar omgeving meekreeg, zoals opvoeding en specifieke plaatsen binnen de regio. De al eerder aangehaalde onderwerpen, rouw en liefde worden meer betrokken op haar overleden vader en haar man. Opeens heeft de luisteraar het idee naar iets persoonlijks te luisteren, in plaats van beschouwende verhalen over iemand anders. Het één is niet per se beter dan het ander, maar het verschil is duidelijk merkbaar.

Ook qua geluid veranderd het album, als ze krachtiger gaat zingen en de instrumentatie meer ruimte krijg. Zo zijn er opeens fel rockende gitaren en zit er meer variatie in de ritmesectie, voornamelijk de drums. Deze muzikaal meer losse benadering kent uiteindelijk een climax  in de afsluiter. Dit is een 12-minuten durende mantra waarbij alle instrument nog eens extra de ruimte krijgen en ze het album met een meer religieuze noot eindigt.

Zo is dit een album geworden vol rauwe instrumentatie, haar rafelige stem en een consistent donkere sfeer. Met alweer het tweede lange album binnen twee jaar tijd toont ze een niet aflatende werklust en bevestigd ze meer dan ooit haar nog steeds muzikale relevantie. The Ghosts of Highway 20 is een geweldig album geworden, op naar het volgende…