Is Nick Lowe een country-artiest?

De samenstellers van Lowe Country, een dertien songs tellende tribute gewijd aan de 63-jarige Britse zanger, songschrijver, producer en multi-instrumentalist, stellen de vraag in de hoestekst, maar doen hem meteen af als irrelevant. “Wat is countrymuziek? En wie weet nog wat het betekent , nu de Nashville-charts vol staan met acts die hun best doen te lijken op de makers van de power ballads uit de jaren tachtig?”

Dertien uiteenlopende artiesten hebben zich gewaagd aan een song uit de catalogus van Nick Lowe. Dat de plaat werd gemaakt in country-bolwerk Nashville onder productionele leiding van Rob Seidenberg (Los Lobos, The Posies, Joe Henry), zal ongetwijfeld hebben meegespeeld in de titel van de cd en de vraag of Lowe’s muziek nu wel of geen countrymuziek is.

De oudste track is het Brinsley Schwarz-nummer Don’t Lose Your Grip On Love uit 1972 (Lowe werd toen nog ingedeeld in de categorie pubrock). The Parson Red Heads uit Oregon onderscheiden zich door hun drie- en vierstemmige harmonieën en Byrds-achtige instrumentatie. Ze geven het veertig jaar oude nummer er een Jayhawks-achtig sausje mee. Met hun bewerking eren ze overigens ook indrukwekkend Lowe’s gave om prachtige harmoniën op de plaat te zetten. Dat deed hij vaak in zijn eentje, maar zeker ook met maatje Dave Edmunds.

When I Write The Book (1980) komt uit de tijd van Rockpile, het project van Lowe, Edmunds en Billy Bremner samen. De versie op Lowe Country is van The Unsinkable Boxer, een alias van Colin Taylor uit het Schotse Glasgow en is dan ook een van de weinige tracks op het album die niet is opgenomen in het zuidelijke deel van de Verenigde Staten. Overigens lijkt deze Taylor wel een beetje op Lowe (en op Edmunds) als veelzijdige producer. Hij werkte eerder met bijvoorbeeld Travis, Robbie Williams en Joe Cocker, maar slaagt er wonderwel in deze opname het Nashville-sausje te geven dat bij de rest van de cd past.

Vier jaar na Brinsley Schwarz was Nick Lowe in 1976 ineens helemaal punk, als mede-oprichter van het Britse platenlabel Stiff. Elvis Costello, Ian Dury, Wreckless Eric en The Damned brachten hun eerste platen uit op dit label en het door Lowe voor Stiff geproduceerde New Rose van The Damned wordt zelfs gezien als de allereerste punksingle (voor zover het de jaren 70-punk betreft). Lowe zelf was verantwoordelijk voor de allereerste Stiff-single ooit (Stiff Buy 1), So It Goes. Die staat niet op deze cd, de B-kant wel, Heart Of The City. De albumtitel Lowe Country komt hier wel erg aan de oppervlakte met de bluegrass-versie die het viertal Chatham County Line uit North Carolina maakt van dit nummer. Om even in de hokjes te blijven: de versie van Lowe zelf zou je nu als new wave betitelen, maar die term bestond in 1976 nog niet.

Het dichtst bij de oorspronkelijke new wave-sound (Pure Pop For Now People werd dat destijds in de VS genoemd) blijft JEFF The Brotherhood, het duo dat Marie Provost (1977) te grazen neemt. Lowe zette het destijds op zijn EP Bowi (‘Als David Bowie een LP maakt die Low heet, doe ik het omgekeerde’). Het duo JEFF The Brotherhood komt nu juist wel uit Nashville, maar heeft niet zoveel op met de muziek waar deze streek om bekendstaat. Psychedelica, garagerock en punkrock zijn de genres waarmee zij zich al een jaar of tien bezighouden. Tegen die achtergrond is Lowe’s 1977-werk dankbaar covermateriaal.

De Texaanse Amanda Shires wordt als vocaliste vergeleken met Dolly Parton en Emmylou Harris en als songschrijver zelfs met Tom Waits. Die weet dus hoe het hoort. Zij ontdoet Lowe’s grote hit I Love The Sound Of Breaking Glass (1978) van het ondeugende new wave-sausje en maakt er een sfeervolle singer-songwriterversie van. Gewaagd, maar of het ook geslaagd is? In de hoestekst staat dat alle coveraars zich hebben gehouden aan Lowe’s handelsmerk van pakkende melodiën gecombineerd met woordgrappen. Maar misschien gedijde dit nummer juist het best in combinatie met het snelle wavegeluid waarmee het bekend is. ‘I Need The Noises Of Destruction’, bij zo’n regel hoort geen slepend viool- en basritme.

De opbrengst van de Lowe Country-cd, gemaakt in Austin, Texas, komt voor een deel ten goede aan de slachtoffers van twee recente rampen, een overstroming in Tennessee in 2010 en een reeks bosbranden van de laatste jaren in Centraal Texas.

Om tot slot nog even terug te komen op die country-vraag: zeker maakt Nick Lowe countrymuziek. En de Lowe-songs die dat in eerste instantie niet waren, blijken er over het geheel niet slechter van te worden als ze met een vingerhoedje Nashville worden overgoten. Maar Nick Lowe doet en deed zo ontzettend veel meer. Van pubrocker, tot punk, tot grand old man in de singer-songwriterhoek, Lowe was het allemaal. En (soms samen met anderen) bracht hij de eenvoud van de jaren vijftig en zestig terug in de muziek van de jaren zeventig en tachtig als dat weer even nodig was. En als je dan ook nog een tijdje Johnny Cash je schoonpa mag noemen…

Een goeie tribute laat je kanten van een artiest ontdekken, of opnieuw realiseren, die zonder dat eerbetoon niet (meer) aan de oppervlakte waren gekomen.
Gelukkig is dat met Lowe Country het geval.