Johnny Cash was the man in black, Elvis had zijn cape, Bowie had Ziggy Stardust. En Lindi Ortega? Lindi, blijkbaar Canada’s best kept secret, staat op met podium met de look van een naar een begrafenis gaande sexy vamp. Een kleine dame in een little black dress, de voile en de welbekende, naar haar eerste album genoemde “little red boots”. En met de gitaar, die het helemaal afmaakt.

Lindi Ortega met mexicaanse vader, een ierse moeder is opgegroeid in het canadese Toronto. Een zeer aparte combinatie die haar met een enorme lading talent heeft opgezadeld. Van haar vader, die gitaar speelde, kreeg ze de gitaarmuziek van de Gypsy Kings mee. Over haar moeder zegt ze het volgende: ”Mijn moeder was gek op Kris Kristofferson. Maar ze had ook albums van Johnny Cash, Willie Nelson en Waylon Jennings in de kast. En hoe vaak ik Gone With The Wind met mijn moeder heb gezien weet ik niet meer. Zij heeft mij in deze wereld gebracht. Niet alleen wegens de muziek die thuis werd gedraaid, maar ook omdat ik vroeger met mijn moeder regelmatig bustours naar het zuiden van de VS maakte”. Het zuiden waar ze nu met regelmaat over zingt. Het zijn goede herineringen van de vele bustours die ze maakte. Denk dan aan het nummer Voodoo Mama op haar laatste album Tin Star waar ze o.a. Louisiana bezingt.

Tot ze haar eerste album uit bracht op het Last Gang label was Lindi Ortega volledig onafhankelijk bezig. Ze deed haar eigen art-work, produceerde zelf, eigenlijk deed ze alles zelf. En dat 10 jaar lang. Vandaar dat ze de bijnaam Indie Lindi kreeg. Lindi bracht bij het Last Gang label tot nu toe 3 albums uit in minder dan 3 jaar. Little Red Boots, haar debuut bij Last Gang, Cigarettes and Truckstops en haar laatste album, Tin Star. Op de vraag of ze haast heeft of gewoon veel inspiratie heeft antwoorde ze “Beide”. Tijdens de tour van een album heeft ze weer inspiratie opgedaan voor een volgend album. Lindi kan blijkbaar niet stil blijven zitten.

Net als Johnny Cash heeft Lindi een grote voorliefde voor de donkere kant. Ze zegt zelf dat Johnny Cash ontzettend donkere teksten schrijft. Luister naar Lindi’s teksten, en je weet waar ze het vandaan heeft. Zo bezingt ze met regelmaat de dood. Zo vindt ze de dood volledig bij het leven passen, het hoort erbij. Een typische filosofische gedachte. Het totaal is een vorm van country noir of country-gothic. Alleen met een iets andere kleding als het bekende gothic. Alhoewel, een zwart jurkje met gaas , zwarte voile, en knalrode lippen roept toch een bepaalde gedachte op. Maar Lindi ziet het gothic echter met een link naar de zeer donkere teksten die er geregeld uit haar pen rollen. Lived and Died Alone, The Day You Die zijn donkere voorbeelden.

Bij haar optreden op 14 februari in de kleine, maar afgeladen Pitcher te Duesseldorf bewees ze dat ze samen met gitarist ‘Champagne’ James Robertson en drummer Alex Cox een goede show kan neerzetten.

Geroutineerde opent ze met het cynische, if you need time, here’s a clock,  Hard As This. Ze verbergt niets en laat direct haar zuivere vocalen horen, haar snik. Ze geeft alles. Misschien een beetje veel. Geroutineerd, jawel, maar zeker ook met de nodige emotie.

Veel songs komen van Tin Star, zoals het eerder genoemde Hard As This, Gypsy Child, Tin Star en Voodoo Mama. Absolute topnummers. Maar ook  Little Lie van haar eerste album “Little Red Boots. Zo weet ze ook met enkele covers het publiek te bekoren.  Desperado van the Eagles Ring of Fire van Johnny Cash en een aparte versie van I’m So Lonesome I Could Cry van Hank Williams. Lindi heeft de gave om pure country van Johnny Cash en Hank Williams eenvoudig met een snuif rockabilly en met country-noir naar een meer gerichte Americana en roots kan veranderen.

Toch komt ze een beetje nerveus over. Een beetje veel Valentines Day hier en daar. En omdat bijna ieder nummer autobiografisch is komt de emotie in haar songs erg dichtbij. Een emotie die af en toe bijna op haar stem slaat. Soms lijkt het erop dat ze te veel wil. Te veel snik, te veel uithaal, te veel in een keer. Ze eist veel van haar stem, misschien een beetje te. Soms is less gewoon echt more. Toch is Lindi’s stem aangenaam om naar te luisteren.

Lindi brengt met haar verschijning en optreden de lust en gruis terug in het voorheen gezapige country genre. Lindi maakt er echter meer van dan country. Een tastbare stuwkracht van bezweet verlangen. Als enkele roepen om haar Valentine te zijn komt ze helaas met de opmerking “I’m too hard too date”.

Als toegift laat Lindi het publiek achter met het opbeurende noir-achtige The Day You Die. Country zal door Lindi Ortega geen country meer zijn. Deze zeer symapthieke Lindi weet wat ze wil. “She made her mama proud” zoals ze in Gypsy Child zingt. Go for it girl.