Multi-instrumentaliste Leyla McCalla heeft met Vari-Colored Songs een wonderbaarlijk mooi album afgeleverd. Oorspronkelijk klinkende melodieën, gespeeld op oude instrumenten en poëzie uit een tijd dat Afro-Amerikanen in het zuiden van de VS nog strikt gescheiden moesten leven van blanken, maar gewoon in 2013 opgenomen.

De geluidsweergave, vormgeving, kleding en vooral de fotografie van haar album suggereren dat we hier te maken hebben met een vergeten talent uit begin vorige eeuw. Het is met McCalla (zang, banjo, cello, gitaar) net als met destijds The Band, die in 1968 op de hoes van hun eerste plaat poseerden in kledij van tweede helft negentiende eeuw. Ook al was de muziek op dat moment vrij modern en hadden ze in de negentiende eeuw nog helemaal geen elektrisch versterkte instrumenten, op een of andere manier kreeg je toch het gevoel iets heel ouds en oorspronkelijks te beluisteren.

McCalla’s ontdekker is Tim Duffy. Hij is eigenaar van Music Maker Relief Foundation, een initiatief om jonge talentvolle muzikanten verder te helpen. Duffy hoorde haar in New Orleans, terwijl ze op straat een stuk van Bach op cello speelde. Haar ouders zijn van Haïtiaanse komaf. Als tiener woonde ze ook twee jaar in Ghana.

McCalla studeerde cello en kamermuziek aan New York University. Ze speelde in 2008 al eens mee tijdens een optreden van de zwarte poët en hiphop-pionier Gill Scott Heron in de beroemde Carnegie Hall in New York. In 2010 verhuisde ze naar New Orleans, om daar de oude volksmuziek en jazz in zijn meest oorspronkelijke vorm te gaan bestuderen. Ze voelde zich er onmiddellijk thuis en speelde op straat en in clubs in het beroemde French Quarter, alleen of met lokale artiesten.

Vari-coloured Songs is een eerbetoon aan dichter en schrijver Langston Hughes (1902-1967). Hij was een belangrijk boegbeeld van de emancipatie van de Afro-Amerikaanse bevolking en de strijd tegen rassenongelijkheid. McCalla heeft een aantal van zijn teksten op eigen muziek gezet, maar gebruikt ook traditionele melodieën. Daarnaast zingt ze in het (in het begeleidende boekje fonetisch uitgeschreven) Franstalige dialect van Louisiana. Ook de Afrikaanse (muzikale) en Haïtiaanse invloeden zijn duidelijk herkenbaar. De tekst van Lonely House is van Kurt Weill, maar de muziek is weer van McCalla zelf.

Intussen mag McCalla niemand minder dan Taj Mahal en ook de Carolina Chocolate Drops (met wie ze ook heeft opgetreden) tot haar fans rekenen. Als dit album nog maar een klein stukje van haar talent weerspiegelt, gaan we nog veel van haar horen.