De Texaanse was jarenlang als (co-)songwriter actief voor gereputeerde countrylui  In ’97 eist Lee Ann Womack met haar debuut haar plaats  op tussen de  laeding ladies in Nashville, de opvolgers situeren zich eveneens in de mainstream van de hedendaagse  countrypop.  Het met zorgvuldig geselecteerd coverwerk van Mindy Smith Bruce Robinson, Julie Miller en Neil Young gevulde The Way I’m Living is haar beste langspeler tot dusver en een terugkeer naar haar roots uit Oost Texas. Die typerende onnavolgbare versmelting van rock, rockabilly, blues, gospel en honky tonk kleurt The Lonely, The Lonesome & The Gone en de productie van Womack’s man  Frank Liddell vormt daarbij een niet te onderschatten factor.

Zowat de helft van de veertien songs componeerde de zangers al dan niet samen met haar gitaristen Adam Wright en Waylon Payne. Die tandem legt samen met de steelexpert Paul Franklin een weergaloze fingerpicking basis in All The Trouble evenals in de door Wright aangeleverde titeltrack. Hollywood herinnert met melodieus vloeiend snarenwerk en een hemels achtergrondkoortje aan het betere popballade werk uit de vroege jaren zeventig. Het volledig eigenhandig gecomponeerde End of the End of the World balanceert behendig op de rand van bluegrass en honky tonk.

Het pijnlijke, emotioneel geladen epos Mama Lost Her Smile is een klassieke popballade terwijl in Wicked en Talking Behind Your Back een onheilspellend, duister ruraal bluesy randje huist. Het door soepele upright basstructuren en akoestische picking aangedreven Someone Else Heartache is een verstild pareltje. Bij het handvol covers kunnen we niet om Harlan Howards He Called Me Baby heen. De funky, aardse benadering wijkt sterk af van Patsy Cline’s in zeemzoete orkestratie gedrenkte uitvoering maar verbleekt geenszins bij dat latere werk van de countryqueen.

Het is geen toeval dat  Womack met de rockende billy van Take The Devil Out Of Me afsluit, George Jones vereeuwigde dat te koesteren kleinood bijna zestig jaar geleden in dezelfde locatie in Houston, in de destijds nog onder de naam Gold Star opererende Sugar Hill studio die in die periode ook Lightnin’ Hopkins over de vloer kreeg. Eindelijk nog eens een authentiek klinkende countryplaat met ballen, geen kerstballen, en soul van een weliswaar altijd al voortreffelijke zangeres die eindelijk haar persoonlijke stempel doordrukt. The Lonely, The Lonesome & The Gone, het lijkt wel een te koesteren heruitgave uit een glorierijk, helaas lang vervlogen verleden.