Het afgelopen decennium pendelt de Zweedse muzikant  met zijn alternatieve folkband  Holmes tussen Gothenburg en Italië. Zo’n twee jaar had Bolander nodig om het songwerk van zijn eerste soloplaat uit te werken. Bolander sloot zich zes dagen, samen met  producer Anders Lagerfors op in de studio. Naast leden van Holmes zoals Johan Björkland die de pedalsteel hanteert en diens broer Michael van een Zweedse punkformatie de drumsticks  werden andere muzikanten uit Vänersborg, de thuishaven van Bolander, in de  studio gesignaleerd.

Die muzikanten zijn niet altijd op alle tracks aanwezig, een bewuste keuze. Zo horen we enkel een akoestische gitaar in The Rings Above en bepaalt een eenzaam orgel de klankkleur van het pastorale Home. In ruimer georkestreerde nummers als Running Man en de flamboyante opener worden fraaie elektrische gitaartjes in een melodieus galmend geheel ingepast. In het door een roffelende beatdrum geactiveerde Running man en het tweede deel van In Vain  wordt het tempo wat opgedreven en exploderen de vervormde gitaren in een zinderende apotheose, maar meestal overheerst een ingetogen teneur.  

Bolanders zachte, breekbare stemtimbre lijkt sterk op dat van Neil Young  maar minder rafelig dan dat van de beroemde Canadees. Malone Dies, een novelle van Samuel Beckett, inspireerde Bolander om de titelsong te componeren, I Forgive Nothing is letterlijk weggeplukt uit dat werk. De geest van Beckett is overigens alom tegenwoordig in deze prachtige ruimtelijke soundtrack. Een uitzonderlijk  poëtisch debuut  dat  meerdere luisterbeurten vereist.