Wat een onverwachte en veel te late erkenning voor een geweldig, en volledig over het hoofd gezien, album. Double Roses van Karen Elson biedt alles wat muziek zoveel emoties (mee)geeft.

In een interview dat ik met Jonathan Wilson had twee jaar terug, had hij het al over een bijzonder album dat hij aan het opnemen was met zangeres/gitarist/songschrijver Karen Elson. Ik had toen even niet door dat hij het over dé Karen Elson had, het over topmodel en de ex van Jack White en dat zij degene was die in 2010 reeds het geweldige album The Ghost Who Talks op White’s Third Man Records uitgebracht had.

Heel opvallend dat het Elsons tweede album hier bij uitgave in april 2017 niet alle verdiende aandacht heeft gekregen. Elson en Wilson hebben met Double Roses namelijk een wonder van een album opgenomen. Niet alleen de songs zijn prachtig en echt wonderschoon gearrangeerd maar het is de geweldige stem van Elson die de songs helemaal afmaakt. In 2010, ten tijde van haar debuut, was ze al geen topmodel dat zo nodig een plaat moest maken maar een geboren zangeres die gewoonweg ook nog eens te mooi is om niet als model verkozen te worden. Met haar tweede album bewijst ze dan nog een keer in de overdrive.

Elsons carrière ging dus eigenlijk omgekeerd. Met een prachtige carrière als model en na het huwelijk met White (waaruit twee kinderen kwamen) pakt de in het Britse Oldham (omgeving van Manchester) geboren Elson op Double Roses goed door. In de geborgen omgeving van Jonathan Wilsons studio en zijn fijne vriendenkring heeft ze haar songs tot volle wasdom laten komen. Met het bekende gedicht van Sam Shepard niet alleen als titel van haar album maar ook als leidraad van haar songs is haar tweede album een wonder van schoonheid geworden.

En dat ligt echt niet alleen aan de hulp die ze van onder meer Wilson, Josh Tillman (Father John Misty), Benmont Tench, Greg Leisz, Patrick Carney (Black Keys) en Laura Marling kreeg. Dat ligt echt aan de geweldige songs die ze voor dit album schreef. Doorspekt van hartzeer (haar huwelijk was net over) heeft ze een mooi gevarieerde set songs geschreven die in uitwerking zowel aanstekelijk als emotioneel raak zijn. En geweldig gezongen en gespeeld.

Vanaf de geweldige opening met Wonder Blind en de titeltrack volgt een uitzonderlijk arsenaal aan hartbrekende songs. Luister toch eens hoe ze in The End met die geweldige stem die hartenbrekende tekst zingt over die zo kale basis. Of hoe na het hemelse Raven (die orgelpartij van Tench alleen al!) in Why Am I Waiting (Why am I waiting for the stars to fall, waiting for my bridges to burn?) een huiveringwekkende strijkerspartij opduikt die de lucht donker kleurt. Om daarna met country spirit in A Million Stars de emoties vrijuit te laten gaan.

Double Roses is een intens en emotioneel album. Het beëindigen van een grote liefde die zoveel gebracht heeft maar uiteindelijk niet voor eeuwig bleek, heeft haar verscheurd achtergelaten. Het leed moet van haar af gezongen worden en de manier waarop dat gebeurt komt recht het hart binnen. De sfeer is zeker niet somber of donker, eerder melancholiek en tranen trekkend mooi (‘Hey love, it’s the end of an era/ Time isn’t on our side…’).

Als met het wonderschone Distant Shore het einde van het album aanvangt weten we dat Elson zich zal gaan hervinden. (“I am alone, I am free”). Laura Marling doet op de haar zo herkenbare manier qua zang er nog even een emotioneel schepje bovenop. Distant Shore is zo prachtig hoopvol dat je nadat de naald naar het middenstuk loopt je terstond naar je platenspeler gaat, de plaat omdraait en deze opnieuw wilt horen. Alle songs opnieuw wilt horen. Double Roses is een verslavend mooi emotioneel album dat als een van de allermooiste break-up albums ooit de muziekgeschiedenisboeken in mag.