Feelin’ Alive is het nieuwe livealbum van Neerlands hardst werkende zanger/gitarist Julian Sas. Dat dit alom gewaardeerd wordt bleek uit het feit dat Julian Sas in 2016 uitgeroepen werd tot “Beste Bluesmuzikant” door de lezers van Blues Magazine en Blues Krant en ook nog eens de winnaar van The European Blues Award voor “The Best Musician (Performance)”.

Inmiddels is de band vernieuwd en deze bestaat naast Julian Sas uit Roland Bakker op keyboards, Rob Heijne op drums en nieuwkomer Fotis Agasnostou op bas. Dit live-album werd opgenomen tijdens de Coming Home Tour 2016. De titel van deze tour is ontleend aan het laatste studioalbum van Sas.

Er wordt stevig geopend met het boogieachtige Jump For Joy. Lekker is de combi Hammondorgel met het stevige gitaarwerk en de kenmerkende smeuïge zang van Julian Sas die mij sterk doet denken aan blues Bad Boy Popa Chubby. High and Low dat eigenlijk gebaseerd is op een vette bluesrock riff, begint veelbelovend. De wah wah snijdt uit je speakers en we worden getrakteerd op de kenmerkende Julian Sas gitaarsolo’s die altijd met veel gevoel gespeeld worden. Fear Of Falling is een krachtige slowblues die heerlijk ondersteund wordt door het Hammondorgel van Ronald Bakker, die het vervolgens nog eens mooi afmaakt met een smaakvolle pianosolo. Sas speelt hier helemaal in dienst van de song en dat wordt erg gewaardeerd door het publiek.

Coming Home heeft wel iets weg van het ijzersterke Theme From an Imaginary Western, geschreven door Jack Bruce en vervolgens onsterfelijk gemaakt door de Amerikaanse band Mountain op het Woodstockfestival in 1969. Julian Sas en band zetten hier iets heel moois neer. Sas is nog altijd erg sterk in uptempo boogieachtige nummers zoals in dit geval het stampende Helping Hand. Hier wordt mooi “verhalend” gezongen. Daarna gaat het echt los met een Warren Haynesachtige gitaarsolo die er niet om liegt. Hier hoor je eigenlijk het beste van de jaren Zeventig gitaar bluesrock in een notendop. Wat mij betreft het absolute hoogtepunt van dit album. Highway 61 Revisited en Bullfrog Blues zijn de twee tracks waarvan het publiek altijd enthousiast wordt, maar die eigenlijk op dit album het minst interessant zijn.

Julian Sas is een begenadigd gitarist en ook zijn zang is dik in orde en daar is dit album een uitstekende registratie van. De vrij hoge verwachtingen die ik had van dit album zijn niet helemaal ingelost. Geluidstechnisch gezien klinkt het soms wat mat en niet helemaal in balans. Daarnaast is een aantal songs soms net iets te voorspelbaar om er echt uit te springen.