Amerikaanse songschrijfster Jonatha Brooke brengt met Midnight. Hallelujah. een onvervalst rootsalbum uit dat zich gerust kan meten met de allerminst geringe concurrentie. Eerder maakte ze al furore met albums als Plumb, Steady Pull, Back In The Circus en Woody Guthrie hommage The Works. Midnight. Hallelujah. is de opvolger van het erg succesvolle My Mother Has 4 Noses, de muzikale score bij een zelfgepend, autobiografisch geïnspireerd theaterstuk over de moeilijkheden van een moeder-dochterrelatie.

De uit Massachussets afkomstige Brooke is naast vocaliste ook gitariste en componiste. Zo zou je haar kunnen kennen van haar bijdrage aan het coffeehouse duo The Story die in de jaren ’90 enige bekendheid verwierf. Tegenwoordig is de muzikante al geruime tijd bezig aan de uitbouw van een solocarrière. Eerst nog met behulp van grote muzieklabels, maar die kwamen niet altijd gemaakte afspraken na. Waardoor Brooke op zichzelf terugplooide en de zaken steeds meer in eigen handen begon te nemen. En zo komt haar nieuwe album uit op haar eigen label Bad Dog Records.

Altijd leuk als de albumhoes om aandacht vraagt. Zo krijg je foto’s van Polidori die een volledig gesloopte kamer laten zien, waarmee Brooke tracht weer te geven waar het nieuwe, twaalf songs tellende album rond draait, met name dat het in een volstrekt dolgedraaide wereld moeilijk is om nog enig houvast te hebben.

Opgenomen in de Sweetwater Studios brengt Brooke gerijpte composities, die onmiskenbaar aanleunen bij erg succesvolle songschrijfsters als Shawn Colvin, Mary Chapin Charpenter en Joni Mitchell. De getalenteerde Brooke omringt zich op dit album met uitstekende muzikanten zoals onder meer Eric Bazilian (Joan Osborne). Alles staat overigens volledig in dienst van de hier gepresenteerde songs die net als de hoesfoto’s van Robert Polidori bol staan van krachtige beelden en uitdrukkingen als ‘black belt sinner’.

Op het eerste gehoor krijgen we een gevarieerd en vlot in het oor liggend palet aan songs, maar wie zich de moeite troost om de teksten erbij te nemen krijgt een heel ander beeld. Opener Put The Gun Down bijvoorbeeld is een doorleefde, op akoestische leest geschoeide song waarin Brooke een verhaal brengt over moed en doorzettingsvermogen. “Carry on”, zo verzoekt ze. Verlies de moed niet. Iets verderop is er Hashtag Lullabye waarin wederom blijkt dat het venijn diep in de teksten zit.

Toch zijn er ook wat sentimentelere passages, zoals het door strijkers aangedikte Light Years. Dat en een fikse portie hartzeer (het radiovriendelijke You And I). En dan is er het stevige, donkere en door religieuze beelden gedomineerde Mean Like Jesus, een van de hoogtepunten van het album, waarmee Brooke een vuist maakt. Verder hoor je ook hoe Brooke deze songs aangrijpt om een rijk palet aan gevoelens (melancholie, nostalgie,..) te communiceren. Zo illustreert I’ve Got Nothing de idee dat verandering soms ontzettend moeilijk kan zijn en is de themasong opgedragen aan verlangen en liefde.

Brooke brengt warme songs, die soms niet veraf liggen van wat muziekschrijvende collega’s uit hun pen halen. Zo zou het mooie Too Much Happiness geschreven kunnen zijn door Joni Mitchell en ook de lichte, jazzy accenten in Nothing Hurts Like Love Hurts wijzen op die grote inspiratie. Afsluiten doet Brooke met de vrolijke oorwurm Really Really Love. Midnight. Hallelujah. is zo’n album dat je het beste zélf ontdekt. Zeker niet wereldschokkend, maar wel een aardig album dat met elke luisterbeurt nét iets meer groeit.