Weer zo’n singersongwriter die veel te lang onder (onze) radar gebleven is met zijn vier voorgaande werkstukken. De vanuit Liverpool opererende singersongwriter wordt weleens met Ray LaMontagne vergeleken dat heeft vooral met de stem te maken evenals LaMontagne heeft Smith een soulvolle stem waarmee hij soms uithaalt. Smith is bovendien een begenadigd gitarist, Joan Baez en Lisa Hannigan deden eerde beroep op zijn akoestische fingerpicking. Die refereert naar folkmeesters als Martin Simpson en  de betreurde John Renbourn, aan wie  Headlong is opgedragen. Met John Martyn zijn er eveneens onmiskenbare paralellen  wat vocale frasering en benadering betreft.

De luchtige opener  Living in Disgrace en de ritmische titelsong sluiten naadloos aan bij de hedendaagse folkpop, evenals het melodieuze Posession met zachte, op fraai galmend elektrisch snaren- en strijkerswerk zwevende zang. In Far To Good komen Smiths capaciteiten als gitarist even op de voorgrond.

Het blijft altijd subtiel en spaarzaam evenals in die andere volledige akoestische tracks zoals Coming Home en Treshold. Soms komt er wat meer instrumentatie aan te pas, maar producer Sam Lakeman weet het intimistische, delicate kamerfolk karakter te bewaren, één van de stemmen op de achtergrond behoort overigens toe aan zijn vrouw, de Ierse chanteuse Cara Dillon die eerder samenwerkte met Smith.

Smith is zo’n snarenman die nergens een noot te veel speelt in zijn voortreffelijk opgebouwde songs die bijzonder aangenaam in het gehoor liggen. Bij momenten iets te aangenaam om echt te beklijven, “Shake off your dress baby and bless my soul” zucht Smith smekend in Save My Life op een warme combinatie van orgel en akoestische gitaar. Een tedere afsluiter die vanaf de eerste  beluistering blijft hangen.