Talloze klassiekers schreef John Fogerty: Proud Mary, Up Around The Bend, Long As I Can See The Light, Who’ll Stop The Rain… Een stuk of twintig classics, bijna allemaal ontstaan tussen 1967 en 1971, toen hij zanger, gitarist en drijvende kracht was achter Creedence Clearwater Revival.

Vanwege juridisch gehakketak mocht hij de meeste van zijn eigen nummers niet zelf spelen in de jaren zeventig en tachtig. Die problemen zijn inmiddels achter de rug, zodat pensionado Fogerty in de 21^ste eeuw trots kan terugkijken op The Good Old Days.

Dat doet hij op zijn nieuwe album, toepasselijk vernoemd naar een nummer van het Creedence-album Green River uit 1969, Wrote A Song For Everyone.

Op deze plaat staan veertien tracks, waarvan minstens een stuk of tien uit dat rijtje klassiekers afkomstig zijn. John heeft ze opnieuw ingezongen. Niet alleen, maar samen met beroemde of bekende artiesten en familieleden.

Het album wordt stevig afgetrapt met Fortunate Son. Een boos nummer dat Fogerty in 1970 schreef over het onbegrip dat destijds bestond over soldaten die geen zin meer hadden om als kanonnnenvoer in Vietnam te dienen, president Nixon die zich afkeerde van degenen die tegen de oorlog protesteerden en zelfs de in Amerika teruggekeerde soldaten de rug toekeerde. Dave Grohl van The Foo Fighters is bij uitstek iemand om de boosheid uit 1970 samen met John te vertalen naar 2013.

Born On The Bayou werd in 1967 geschreven vlak voor een optreden. Fogerty kreeg inspiratie, liet de band met hem meespelen, maar werd onderbroken door de concertpromotor die zei dat ze snel het podium op moesten. Samen met Kid Rock weet Fogerty dit nummer naar 2013 te tillen.

Lodi, nog zo’n Creedence-klassieker, krijgt hier een uitvoering van Fogerty met zijn zoons Tyler en Shane. Dat zij juist met dit nummer meezingen, is bijzonder omdat het nummer gaat over een muzikant, die veel ouder was dan Fogerty toen hij het nummer schreef. Hij speelt het op de leeftijd van de ik-figuur, terwijl zijn zoons zo’n beetje de leeftijd hebben die hij had toen hij het voor het eerst op de plaat zette.

Fogerty en Creedence maken zonder meer onderdeel uit van de Woodstock-generatie. Over die periode gaat Who’ll Stop The Rain, dat op dit album staat in een mooie versie samen met Bob Seger (generatiegenoot, had eind jaren zestig ook zijn eerste Amerikaanse hits).  Fogerty over de vraag ‘Who’ll Stop The Rain?’: “Tussen de modder en de regen van Woodstock  had ik het idee dat we op zoek waren naar een leider. ‘The crowd had rushed together/ Trying to keep warm’ zingt hij in het nummer. Maar toen iedereen naar huis ging, was iedereen nog zoekende. “het nummer gaat over de zoektocht naar de waarheid.”

De veertien tracks op dit album zijn in vrijwel alle gevallen al verschenen in de definitieve versies, ruim veertig jaar geleden. Maar dat maakt dit album allerminst overbodig. Juist door de ervaring en rijpheid kan een nummer meerwaarde krijgen. De toegevoegde waarde van hedendaagse rockers die met het materiaal aan de slag gaan, onder toeziend oog van De Meester, is aanzienlijk.

En voor de twijfelaars: de twee recente Fogerty-songs op het album, Train Of Fools en Mystic Highway, bewijzen dat de oude Creedence-man nog steeds een liedje met een kop en een staart kan schrijven. Geen dertig meer per jaar, zoals in 1969 en 1970, maar dat doet niemand tegenwoordig nog.