Het uit 2008 daterende Thirteen Stories High was voor mij de eerste kennismaking met het songwerk van Joel Rafael. Voordien had de vanuit Californië opererende singersongwriter al de aandacht getrokken met het dubbelluik Woodeye /Woodboye, twee langspelers die vooral op  de muzikale erfenis van Woody Guthrie focussen met doorleefde adaptaties. De getalenteerde troubadour is sinds de jaren zeventig actief, hij hanteerde de drumsticks in een jazzcombo, speelde in surfrock bands. Geïnspireerd door de folk uit de vroege jaren zestig leerde hij zijn eerste gitaarakkoorden, later komt daar eigen songwerk bij.

Omzwervingen leiden van Chicago naar Los Angeles, via Portland, Oregon belandt Rafael terug in LA  waar hij in de  destijds bruisende scène van Laurel Canyon ontdekt. In de Blue Ridge Guitar Shop ontmoet hij Jack Temphin, songleverancier van Eagles met wie hij later samenwerkt. Ondertussen is hij in verschillende  bands uit Zuid Californië actief en figureert in een duo met Rosie Flores. Uiteindelijk strandt Rafael in San Diego en brengt in ’81 Dharma Bums uit, een eerste langspeler met Richard Bowen. In de jaren negentig verschijnen er nog enkele werkstukken met de Joel Rafael Band het laatste komt uit op Jackson Browne’s Inside Recordings.

Na het Woody Guthrie project en Thirteen Stories High volgen America Come Home en Baladista die het vakmanschap van Rafael illustreren, dat is niet anders op Rose Avenue. Producer Marty Rifkin is alomtegenwoordig  met een uitgebreid snarenarsenaal terwijl  Edo Tancredi met percussie de verfijnde akoestische picking van Rafael ondersteund.

De sociale thematiek blijft  een cruciaal element in het repertoire. Abraham, Martin and John,  Dick Hollers parabel van legendarische, vermoorde politieke leiders werd na het folk getinte origineel van Dion in ‘68 in Afro-Amerikaanse kringen door Smokey Robinson, Charles Brown en Marvin Gaye opgepikt, terwijl Wilson Pickett het in Cole, Cooke & Redding transformeerde. Dylan bracht het destijds als ode aan de vermoorde John Lennon. In dit imposante rijtje verbleekt de interpretatie van Rafael geenszins, het zachte tenor timbre krijgt fijne  vocale ondersteuning van de Texaanse folklady Eliza Gilkyson en een prachtige combinatie van dobro en pedalsteel.

Er is een mooie adaptatie van Out On A Fine Line van de betreurde John Trudell, Rafael haalt de harmonica opnieuw boven in Strong, evenals Under Our Skin een onvoorwaardelijke oproep tot solidariteit en samen met Jason Mraz gecomponeerd die bovendien meezingt. Glory Bound refereert naar de weerzinwekkende, racistische lynchpartij op de tiener Emmett Till en ademt een met Woody Guthrie verwant sociaal engagement uit.

Als de thematiek meer naar het persoonlijke leven van de singer-songwriter verschuift zoals in Secrets Of The Heart, de melancholische terugblik Back Along This Highway (Crossroads) of de balans van zijn leven opmaakt met All My Relations resulteert dat onveranderlijk in markante folkpop.