Voor mensen die blues en soul het liefst horen zoals die wordt gebracht door Afro-Amerikanen zijn het goede tijden, met veel releases jongere artiesten. Joe Louis Walker (1949) draait echter al decennia lang mee. Zelf zag ik de man eind jaren ’80 al eens optreden op het geweldige Straatfestival in Vlissingen. Dat maakte flink indruk op ons.

Als jonge gast hing Walker rond bij de beroemde concertzaal Fillmore East in New York. Hij kende Jimi Hendrix persoonlijk en jamde zelfs met de oppergitaargod. Later deelde hij een appartement met Mike Bloomfield, een van die andere bluesgrootheden uit de sixties. Zelf bracht Walker zijn eerste soloalbum pas uit in 1986. Later werkte hij met sterren als Bonnie Raitt, Buddy Guy, Clarence ‘Gatemouth’ Brown, Scotty Moore (Elvis) en BB King. Goede wijn behoeft echter geen krans.

Everybody Wants A Piece knalt er gelijk flink uit. Walker is een man van de Gibson-gitaren en niet bang voor een vuil randje aan zijn gitaargeluid. Zijn songs schuren nu en dan tegen de jaren ’70 stijl bluesrock aan. Gitaarspelen kan hij zonder enige twijfel en zijn zang doet denken aan Robert Cray, maar dan wat rauwer. Maar wat Walker vooral ook beheerst is de kunst van het songs schrijven. Luister eens naar Witchcraft, met die mooie hooks en melodische wendingen. Alleen Young Girls Blues kent een volledig traditioneel bluesschema. One Sunny Day met de zingende Gibson-gitaar herinnert weer wat aan de (bevriende) Allman Brothers Band. Op Gospel Blues neemt hij, met zijn pratende gitaarklanken en jazzy structuur en begeleiding even gas terug. Wade In The Water biedt heerlijke up tempo rhythm ’n blues en soul, met een gospelkoor-begeleiding. Man Of Many Worlds kent een schema min of meer gelijk is aan het van Otis Redding en vooral The Black Crowes bekende Hard to Handle, maar dan wat funkier gebracht.

Kortom, een heel mooi album, dat echt als een geheel klinkt. Misschien zal de bluespurist misschien minder aan zijn of haar trekken komen met dit album, want Walker kleurt graag buiten de – twaalfmaten- lijntjes. Ik mag dat wel graag horen, want blues is geen museumkunst maar een springlevende muzikale stijl die van onschatbare waarde is geweest voor bijna alle popmuziek. Deze veteraan telt nog volop steeds mee.