In een rechtvaardige wereld behoeft de Amerikaanse rasmuzikant Joe Henry geen toelichting. De songschrijver / producer die nog steeds bezig is aan een lang lopende en erg succesvolle carrière brengt op de opvolger van Invisible Hour (en van het samen met Billy Bragg gemaakte Shine A Light: Field Recordings From The Great American Railroad) een oerdegelijk album.

Bijzonder, ook omwille van de aanpak waarbij de elf composities op het album tot stand kwamen tijdens vier sessies met een vijfkoppige band. Analoog én in realtime. Eerder de aanpak van een jazzband, zou je denken. Maar niets is Henry teveel als het erop aan komt goede albums te maken. Zo hoor je een nogal dominant akoestische instrumentatie rond Henry’s sobere, melancholische en vaak rokerige stem. Zijn composities houden van melodie maar zijn steevast fijnzinnig en sensueel van aard en verleiden slechts traag de luisteraar eerder dan te gaan voor een vluggertje.

Wie dit album – zijn veertiende inmiddels – hoort, denkt misschien soms aan Van Morrison. Met de koppige Ier deelt Henry een liefde voor vakmanschap en ambacht, waarbij de roots gehuldigd worden. Dat gebeurt onder meer in ballads die getuigen van tijdloze klasse. Maar naast balladeer is Henry hier vooral ook de muzikant die steevast de song dient. En als het op liedjes schrijven aankomt, is Henry nu eenmaal een van de allerbeste.

In een uurtje tijd glijden elf songs van de rolband. De ene prachtsong na de andere, afkomstig van een vakman die zijn stiel beheerst. Maar daar knelt ergens ook het schoentje op dit herfstige album. Tevéél vakmanschap maakt dat sommige liedjes een eerder afstandelijk karakter hebben dan onder je huid kruipen. En dat heeft ook zo zijn reden: de muzikale inventiviteit die eerder kenmerkt, tekent hier wat afwezig. De focus ligt op het lyrische en verhalende aspect, eerder dan de muzikale begeleiding waarbij folk (met aanwezigheid van klarinet), jazz en blues elkaar al eens kruisen.

Henry is zelf een topmuzikant en ook zijn begeleidingsband is niet mis: met onder meer zoonlief Levon Henry op sax, pianist Patrick Warren, gitarist John Warren, bassist David Piltch en drummer/percussionist Jay Bellerose kan je alleen maar stellen dat hij zich goed omringde. Doe daar dan nog de pedalsteelsounds van Asa Brosius en een strijkkwartet bij en dan weet je gewoon dat dit een heerlijke bezetting is waarmee Henry volop kan schitteren. Alleen: dat gebeurt niet zo gek veel. Of toch relatief weinig in vergelijking met eerder werk in zijn oeuvre.

Thrum blijft dan wel een lekker warme, herfstige groeiplaat die bij herhaalde luisterbeurten steeds beter wordt. Henry’s stem heeft inmiddels wat meer korrel en gruis in de stembanden wat goed tot uiting komt in de nieuwe liedjes. Toch is het album niet zijn allerbeste. Daarvoor richten we ons tot werk in zijn back catalogue waar er meer variatie en experiment in de songs zit zoals Scar en vooral meesterwerk Tiny Voices. Desalniettemin blijft Henry met Thrum garant staan voor kwaliteit.