Bluesfenomeen Joe Bonamassa toont vanavond in een nagenoeg uitverkocht Carré geen genade aan zijn publiek. In een ruim twee uur durende onafgebroken show laat hij de trommelvliezen letterlijk ongenadig vibreren. Naast een selectie van klassiekers Slow Gin en Ballad Of John Henry ontbreken spijtig genoeg enkele populaire tracks als Mountain Time, Driving Towards The Daylight, The Great Flood en Blues Deluxe. Toch blijft zijn kracht en overtuiging intens, ondanks diverse missers in het repertoire. Een proefhoudende opmaat voor de vier resterende concerten.

Het nostalgische Amsterdamse Carré lijkt vanavond omgetoverd te zijn tot het legendarische Amerikaanse Grand Ole Opry. Eén contrast: de getemperde countrymuziek blijft achterwege. We horen energieke en bijwijlen beestachtige bluesrock dat zelfs leunt tegen hardrock. Wat voor het oog onmiddellijk opvalt is dat de welbekende muur van Marshall-versterkers is ingeruild voor kleinere bluesversterkers. Verder zien we op het podium een blazerssectie, percussieafdeling en het ronkende hart van de band: toetsenist Reese Wynans (ex Stevie Ray Vaughn), bassist Carmine Rojas (Eric Clapton, David Bowie) en drummer Tal Bergman (Rod Stewart, Simple Minds). Een eersteklas trio dat Bonamassa de twee uur durende onafgebroken show in uitmuntende evenwicht houdt.

Zoals we van Bonamassa gewend zijn laat hij alle remmen los en beperkt hij zich niet op zijn virtuositeit. Tracks als Ballad Of John Henry, Love Ain’t A Love Song, Oh Beautiful en I Gave Up Everything For You, ‘Cept The Blues komen in een flitsende vaart voorbij, maar de imponerende shreds worden daarentegen indrukwekkend afgewerkt door de gitaarmeester. Hoogtepunt van de avond is wanneer de begintonen van klassieker Sloe Gin worden ingezet. Het enthousiaste respons vanuit het publiek is terecht: zijn meer dan vijftien minuten durende uitvoering is adembenemend. Zo experimenteert hij halverwege het nummer met diverse volumes, waardoor zijn dynamiek en afwerking in perfecte contrast staat met zijn rauwe en meedogenloze soleermomenten. Ook Freddie King-cover Look Over Yonders Wall wordt met souplesse bespeeld en zorgt voor enige sprankeling en frisheid in het repertoire.

Over de samenstelling van bandleden gesproken: het is opvallend dat Reese Wynans veel positieve waardering krijgt vanuit het publiek. De keuze om hem in plaats van Bonamassa’s vaste toetsenist Arlan Schierbaum te gebruiken is begrijpelijk. Het spel van Wynans is namelijk meer luchtiger en correspondeert daarom ook prima met het geconcentreerde gitaarspel van Bonamassa in het bluesrepertoire. Carmine Rojas en Tal Bergman zijn werkpaarden en functioneren als een vers geoliede machine. Het is overduidelijk hoorbaar dat het geheel uitstekend op elkaar is ingespeeld.

Er is vanavond weinig tijd voor een dialoog met het publiek: de nummers komen en gaan. Ondanks die snelheid blijft Bonamassa in topvorm en weet het publiek voortreffelijk te vermaken.

Photo credit: Christie Goodwin