Joe Bonamassa
Live At Carnegie Hall – An Acoustic Evening
Joe Bonamassa behoeft nauwelijks nog introductie. De Amerikaanse gitaarvirtuoos en zanger speelt net zo gemakkelijk met z’n eigen band, met zangeres Beth Hart, hardrockproject Black Country Communion of freakende jazzfunk met Rock Candy Funk Party. Hij kan zonder meer worden beschouwd als de koning van de hedendaagse bluesrock, maar op z’n lauweren rusten is er zeker niet bij.
Bonamassa (nu 40) speelde ruim tien jaar geleden op het Bevrijdingsfestival in Vlissingen. Toen ging al rond dat hij een hele grote naam zou worden. Sympathiek zijn ‘s mans enorme belangstelling en gedrevenheid. Op Youtube zijn filmpjes van Bonamassa te vinden, waarin hij laat horen hoe hij het klassieke John Mayall & The Bluesbreakers album met Eric Clapton noot voor noot heeft uitgevlooid. De afgelopen jaren verdiepte hij zich in het werk van de grote drie van de Engelse bluesrock: Clapton, Jeff Beck en Jimmy Page.
Met superband Black Country Communion (samen met o.a. Jason Bonham en Glenn Hughes) grijpt hij terug op de jaren ’70-hardrock van Led Zeppelin en Deep Purple. Daarnaast is hij een ware connaisseur op gebied van vintage elektrische gitaren. Als zanger doet hij wat denken aan Paul Rodgers, zij het wat beperkter qua bereik en soul. Hoe dan ook, een muzikale veelvraat zoals je zeer zelden tegen komt, zeker op supersterniveau.
Op dit akoestische album zet Bonamassa weer iets heel anders neer. Akoestische blues, wereldmuziek en Keltische folk en wel met een zeer uitgebreide band. Hij geeft zijn medemuzikanten alle ruimte en brengt zijn uitgebreide repertoire ook in akoestische vorm met enorm veel liefde en toewijding.
Opener This Train zet je even op het verkeerde been, met het beroemde piano-intro van Jethro Tull’s Locomotive Breath. Zijn hits Dust Bowl en Driving Towards Daylight passeren uiteraard ook de revue, maar ondergaan wel weer een sterk afwijkende bewerking, vergeleken met de elektrische versies. In Blue and Evil treedt hij in de sporen van Jimmy Page en Robert Plant ten tijde van hun No Quarter-album. Bonamassa wist voor deze uitvoering enkele Noord-Afrikaanse virtuozen te strikken. Song Of Yesterday ademt Keltische sferen. Met Hummingbird brengt hij een eerbetoon aan de fantastische zanger, pianist en songschrijver Leon Russell, die vorig jaar overleed.
Een erg mooi en gevarieerd en muzikaal zelfs spannend album. Bonamassa had het bij eenvoudig akoestisch spelen van zijn staande repertoire kunnen houden, maar koos ervoor om het in een totaal andere vorm te gieten, wat zeer te prijzen valt. Hij laat bovendien zien dat het bij hem draait om veel meer dan alleen bluesrock en virtuositeit op de Gibson Les Paul. Zeer verrassend!