Zangeres Joana Serat heeft sinds 2008 al 4 releases op haar naam staan, een harde werker dus.  Meer en meer neigt haar werk de laatste jaren naar onvervalste Amerikaanse countryrock.  Des te verrassend als je weet dat ze geen Amerikaanse is, maar uit Barcelona komt.  Haar album Cross The Verge wist een heerlijke balans te vinden tussen zwoel hijgerige dreampop, midtempo country en plotselinge gitaaruitbarstingen. Als dan ook nog eens Neil Halstead van Slowdive met haar een heerlijk dromerig duet zingt is één ding duidelijk: ze is op weg naar een grote toekomst. Nu is daar Dripping Springs vernoemd naar de plek waar het is opgenomen, namelijk Dripping Springs, Texas. Dit deed ze onder leiding van countryartiest Israel Nash en Grammy-winnaar Ted Young (onder andere producties voor The Rolling Stones) en met diverse muzikanten in de band die wel vaker opduiken rond Israel Nash zijn releases. Het moge duidelijk zijn, Serrat was van plan een groots countryrock album op te nemen en nam het zekere voor het onzekere met dit team van professionals.

Als het maken van perfecte oer-Amerikaanse midtempo countryrock het streven was, dat is 100% gelukt. De pedalsteel vliegt je om de oren, het ligt lekker in het gehoor en niemand zal er nog aan denken dat Serrat gewoon uit Spanje komt. Maar is er zoiets als te perfect? In dit geval wel, want de meeste avontuurlijke impulsen en sporen van eigenzinnigheid zijn weggestopt voor het creëren van dit “echte genre-album”. In  Trapped in the Fog horen we zelfs zo’n typerend snikkend uithalende zang die we al te vaak gehoord hebben en die binnen de context van het lied geen meerwaarde heeft. Langgerekte psychedelische jams – zoals goed te horen op Unnamed en Shadows in Time – lijken het album in eerste instantie creatief goed te doen, maar worden uiteindelijk te voorspelbaar ingezet.  Het is allemaal jammer, want op dit album staan toch nog een paar liedjes die haar kwaliteiten wel sterk naar voren brengen.  Candles is een zwoele ballad, met wederom een vleugje dreampop. Terwijl afsluiter Keep on Fallin’ zelfs een beetje naar shoegaze neigt. Op die momenten weten we weer waar Serrat goed in is: het vermengen van dromerigheid, country en een licht rauw randje. Dat horen we hier te weinig en de “perfecte countryrock” die we ervoor terugkrijgen mist spanning en een eigen gezicht. Zo is dit album, ondanks een team van professionals, helaas een gemiste kans…