Ze begint in de jaren tachtig met interpretaties van blues- en soulwerk, als Joan Osborne van Kentucky naar New York City verhuist voor studies aan de filmschool komt ze in de plaatselijke clubs terecht. Dat blijft niet onopgemerkt, na het op haar eigen label Womanly Hips uitgebrachte Soul Show versiert ze toch een platen contract. Relish genereert in het zog van de single One Of Us een enorme hype. De zangeres met haar diep in blues en gospel gewortelde stemtimbre wou de song van gitarist Eric Brazilian, een aan God geadresseerde  levensvraag  aanvankelijk niet eens opnemen, uitgerekend dat nummer scoort een miljoenverkoop.

Het wordt zo’n vijf jaar wachten op nieuw, evenals op de voorganger waagt de zangeres met het neusringetje zich opnieuw aan een Dylancover. Haar versie van Make You Feel My Love had weliswaar niet dezelfde impact als de zeven jaar later ingeblikte versie van  de debuterende Adele. Er volgden nog enkele langspelers waarin van eigen werk haasje over wipt met interpretaties uit het grote soulboek.

Met haar soepele frasering imponeert Osborne ook op een tribute voor Jackson Browne en onlangs nog op Mavis Staples I’ll Take You There, een eerbetoon aan de flamboyante soultante. Recent levert Osborne Love And Hate af, nog eens rond een persoonlijke songcyclus is opgebouwd en met de hulp van gitarist Jack Petruzelli en toetsenman Keith Cotton tot stand gekomen.

Er was altijd al tomeloze bewondering  voor het werk van Dylan, die fascinatie wordt opnieuw aangewakkerd als ze Oh Mercy herontdekt. Osborne adopteert Man In The Long Black Coat op Relish. In 2003  flankeert ze de overblijvende leden van Grateful Dead en Dylan op het podium. Vorig jaar en begin dit jaar resideert Osborne telkens een week in Café Carlyle in New York City voor concerten met uitsluitend Dylansongs op de setlist, ze wordt  daarbij ondersteund Petruzelli en Cotton. Dat duo duikt nu opnieuw op in de studio.

Sobere interpretaties van songs als Tangled Up In Blue en  Buckets Of Rain wijken niet veel af van de oorspronkelijke, onnavolgbare versies. You’re Gonna Make Me Lonesome When You Go, het derde uit Blood On The Tracks gelichte pareltje, kabbelt onopvallend voorbij. Overtuigender klinken het in een slepende blues verwerkte Rainy Day Woman #12 & #35 en het in broeierige southenrock getransformeerde Highway Revisited dat op ijle slidetonen meandert. Het op orgel, piano en bluesy gitaar geënte Mighty Quin heeft een onvervalste gospesfeel. Tryin To Get To Heaven uit Time Out Of Mind sluit daar mooi bij aan.

Markant is de uitvoering van Spanish Harlem Incident dat met de juiste orgel, gitaarlicks en blazersbijdragen maar bovenal Osborns soepele frasering in een onvervalste, aanstekelijke Stax- groove valt.  Nog sterker is de beklijvende countryblues interpretatie van het uit het meer recente Love and Theft geselecteerde High Water( For Charley Patton), “High water everywhere” een angstkreet die de afgelopen dagen, alomtegenwoordig is in de Mississippi Delta. Een gedreven versie van het ondertussen bejaarde anti-oorlogs epos Masters Of War sluit helaas eveneens meer dan ooit aan bij de actualiteit.

Songs Of Bob Dylan blijft niet beperkt tot een respectvol eerbetoon aan het oeuvre van de grootmeester dat naast de relevantie en flexibiliteit van dat tijdloze repertoire de vocale klasse en creatieve interpretatievermogen van Joan Osborne illustreert.