Op de meest recente editie van Parkpop was Jo Harman een van de ontdekkingen. In het ‘voorprogramma’ van Barry Hay gedijde haar muziek uitstekend op de op dat moment zonnige festivalweide. De Britse Harman liet tijdens haar set een sfeervolle mix horen van blues, soul en rock. Britse zangeressen als Joss Stone, maar ook Bonnie Raitt uit Amerika en de Nederlandse Anouk voldoen prima als referentiekader om de sfeer van dat optreden weer te geven.

Vergeleken met Parkpop klinkt Harman op haar album Dirt On My Tongue een stuk ingetogener. Groot voordeel daarvan is dat haar krachtige stem meer dan uitstekend naar voren komt. Harman schreef alle elf songs zelf, samen met haar gitarist Mike Davies. Op één na, Fragile, dat ze leende van de Amerikaanse singer-songwriter James Maddock, die het in 2010 uitbracht op zijn album Sunrise On Avenue C. Met toestemming van Maddock wijzigde ze wel wat aan de tekst.

Hoewel Harman Brits is, klinkt haar eigen muziek vooral Amerikaans. Bonnie Raitt is zoals gezegd een hoorbare invloed, net als de inmiddels overleden Eva Cassidy. Harman opent haar album met een nummer dat vanwege de titel associaties oproept met de gospel. Dat is dit nummer niet, hoewel Harman dit zomaar had kunnen opnemen met een groot kerkkoor. Maar juist ‘klein’ wint dit nummer aan zeggingskracht. Vanaf het vierde nummer Heartstring wordt de cd wat ‘poppier’. Getuige de hoes doet Harman behalve de vocalen ook alle backing vocals. Dat is in deze song een behoorlijke prestatie. De meeste indruk maakt Jo Harman evenwel in de ingetogen songs.

Degenen die haar op Parkpop gezien hebben, zullen verrast zijn door het album, die een veelzijdiger Jo Harman laat horen dan haar optreden in Den Haag deed vermoeden.

Op 20 september is ze in Paradiso voor het voorlopig enige Nederlandse optreden. Na deze ‘showcase’ volgen concerten in Engeland, waarna ze op 31 oktober en 1 november terug is voor optredens in Den Bosch en Zoetermeer.